Zondagmiddag zijn we naar de Marina gelopen waar Kolibri, als de deal doorgaat, mag logeren tot we haar komen ophalen. Er lag nog een Amel Super Maramu en we schrokken van het uiterlijk en de staat van onderhoud van deze boot. Als ‘onze’ Kolibri er maar niet zo uit ziet. De Super Maramu aan de steiger van de Marina lijkt veel ouder en heeft veel gebreken die je gelijk ziet. Ons beide bekruipt een gevoel van afgrijzen en angst, we maken toch geen verkeerde keuze? Op de steiger van de Marina spreken we een tijdje met een Vlaams echtpaar dat hier al jaren ligt met een grote Hanse, een massief schip. Ze zijn voorzichtig tevreden met de Marina, voor een paar maanden is het goed te doen. Maar zij hebben wel wat moeite met de Marina, zeker omdat zij hier jaar in jaar uit liggen. De zaken worden wel eens met de Griekse slag opgelost of duren wat langer dan gedacht. Later in het gesprek wordt duidelijk dat zij Kolibri en haar eigenaar ook kennen. We voelen ons net Sherlock Holmes en Watson, en vragen honderduit over het schip en haar eigenaar. De Vlamingen weten ons toch wat gerust te stellen, Kolibri is veel beter onderhouden dan de Amel die nu naast hun ligt. Met veel nuttige informatie zijn we weer terug gewandeld naar ons pensionnetje. Een hoofd vol dromen en gedachten over Kolibri en wat we morgen gaan zien.
-
Recente berichten
Archieven