Vier weken en een dag onderweg

Eindelijk weer eens een update van ons blog. De afgelopen maanden en weken hebben we wel wat gedeeld op social media maar waren we te druk om deze blog ook bij te houden. De laatste voorbereidingen hebben veel tijd en energie gekost, en zorgden tegelijk voor allerlei mentale uitdagingen en aanpassingen in hoe je over dingen denkt.

Voor anker bij Middelharnis

Sinds de laatste echte blog van oktober vorig jaar zijn we allebei gestopt met full-time werken, en dat is een bijzondere ervaring. We hebben allebei altijd met veel plezier en passie gewerkt en allebei hadden we het gevoel dat we de laatste jaren op die plek in onze carrière waren waar we het beste presteerden. Met alle werk- en levenservaring konden we allebei een verschil maken en echt bijdragen aan de samenleving. Het is een bijzonder gevoel om op dat moment te stoppen met full-time werken. Werk was niet alleen een manier om geld te verdienen, maar ook een groot deel van wie we zijn. Toen iemand, nadat we met werken gestopt waren aan mij vroeg wat ik voor werk deed, stond ik met mijn mond vol tanden. Tja, wat moest ik antwoorden… We merken allebei dat het tijd en energie kost om aan deze verandering te wennen. Niet dat we klagen (want zielig zijn we zeker niet), maar de overgang naar onze nieuwe levensstijl doet iets met ons. Een bijzonder moment was het afscheid nemen van onze auto’s. Dit leverde bij ons allebei tranen op, zo’n stuk blik op vier wielen staat blijkbaar voor veel meer.

Nu is het niet zo dat sinds we gestopt zijn met werken niets hebben gedaan, in tegendeel. We hebben het berendruk gehad met de voorbereiding van onze reis. Er was een hele lijst aan klussen voor Kolibri, en nog zo’n lijst met administratieve en andere voorbereidingen.

Sinds we Kolibri drie jaar geleden hebben gekocht hebben we veel zaken aangepakt. Toen we voor de nieuwe bootverzekering een overzicht moesten maken, schrokken we allebei. Niet alleen van het bedrag maar ook van de hoeveelheid werk die er in is gaan zitten. Kolibri is een groot schip met veel systemen die allemaal aandacht en onderhoud vragen. Toen we het schip kochten wisten we dit, maar af en toe bevliegt het ons hoeveel werk het is om Kolibri in goede conditie te houden. Er is altijd wel een klus of klusje te doen. Soms is dat een reparatie, een andere keer is het een uitbreiding of verbetering, maar vaak is het gewoon onderhoud. En bij klussen op een boot lijkt het altijd wel alsof er een bom is afgegaan, zelfs door het kleinste klusje ligt de hele boot vol met van alles en nog wat.

Chaos aan boord bij iedere klus

Dit klussen aan Kolibri is natuurlijk niet gestopt toen we uit Medemblik zijn vertrokken. We hebben in de laatste maanden dan ook heel veel reserve onderdelen uitgezocht en gekocht. Af en toe is het net alsof we een kleine watersportwinkel aan boord hebben. Bakken met boutjes en moertjes, maar ook allerlei filters en elektrische onderdelen. Door de hele boot heen zijn bergplekken voor deze reserveonderdelen.

En net zoals we Kolibri goed hebben voorbereid, hebben we onze persoonlijk medische zaken ook geregeld. We zijn op een maritieme EHBO cursus geweest, hebben een offshore survival training gevolgd, onze boord-apotheek op orde gebracht en hebben wat extra bezoekjes aan onze huisarts, tandarts en de GGD gebracht. De boord-apotheek was nog een heel ding. Er is een medicatie-advieslijst voor vertrekkers die in overleg met de radio-medischedienst is opgesteld. Een uitgebreide lijst met de meest uiteenlopende medicijnen die we deels zelf via de drogist hebben gekocht, maar een groot deel ook op doktersrecept bij de apotheek hebben gehaald. Uiteindelijk een grote doos vol met pillen, poeders en zalfjes.

Anderhalve week voor ons vertrek heb ik mijn meniscus weer gescheurd. Een onverwachte en pijnlijke tegenvaller. Gelukkig kon ik heel snel geopereerd worden en liep ik binnen een week al weer voorzichtig zonder krukken. Ondanks dat we allemaal graag mopperen is de zorg in Nederland best goed geregeld. (Nu, 5 weken na de operatie merk ik wel dat ik mijn knie vlak na de operatie teveel heb belast. De knie wordt nog te snel dik en we doen deze week bewust rustiger om de knie wat meer rust te geven.)

Natuurlijk vraagt zo’n vertrek ook heel wat administratief werk. Na veel, zeg maar gerust heel veel uitzoekwerk hebben we een verzekeraar gevonden die Kolibri wilde verzekeren. Het grote vaargebied en ons open plan zijn voor veel verzekeraars niet acceptabel of peperduur. Uiteindelijk hebben we een Duitse verzekeraar gevonden met ervaring in het verzekeren van vertrekkers zoals wij. Een hoop geregel wat gelukkig een goed einde heeft.

Naast al deze praktische en administratieve voorbereidingen hebben we gelukkig ook nog veel tijd met onze familie en vrienden kunnen doorbrengen. We zijn met de kinderen en aanhang nog naar Oostenrijk geweest, lekker geskied en echt samen kunnen zijn. En we hebben heel wat door Nederland rondgereisd voor een laatste middagje of avondje samen. We hebben zo veel gouden momenten gehad die we koesteren en meenemen op reis.

En toen was daar op 13 April ons echte afscheid. Een prachtig mooie middag in de tuin bij mijn ouders. We waren allebei blij met de grote opkomst, zoveel lieve familie en vrienden die ons kwamen uitzwaaien. Een middag met een lach en een traan. We hebben het getroffen met zoveel lieve en warme mensen om ons heen.

Afscheid van familie en vrienden

We hebben onze kinderen en aanhang meegenomen op het eerste stukje van onze reis naar Enkhuizen. Zo hadden we nog ons een eigen momentje met onze kinderen. Ook voor hun is ons vertrek een grote stap. Allemaal zijn ze volwassen en bezig met het invullen en kleuren van hun eigen leven, en met ons vertrek wordt hun zelfstandigheid nog duidelijker. We hebben natuurlijk regelmatig contact met elkaar en zullen onderweg vaak bellen, maar het is toch net even anders als je niet even langs kan gaan bij je ouders. We gaan hier vast samen een manier voor vinden.

Toen de kinderen van boord gingen bleven Hella en ik allebei doodmoe en emotioneel aan boord achter. Het harde werken van de laatste maanden en het afscheid was ons niet in de koude kleren gaan zitten. We hebben dan ook rustig de tijd genomen om binnendoor via de staande mast route naar Dordrecht te varen. In Dordrecht lagen we dicht bij (schoon)zus Annemarie en zwager Nanning. Een paar van de kinderen zijn nog even langs geweest voor een laatste vaarwel en onverwacht kwamen er ook nog wat vrienden langs. Afscheid nemen in stapjes is eigenlijk wel zo fijn.

De laatste sluis in Nederland

En nu varen we rustig aan, met alle tijd om te genieten van de reis en het samen zijn.

(Op de pagina “Contact” vindt je de links naar de social media waar je ons ook kunt volgen. We zoeken nog naar de vorm wat we op welk platvorm plaatsen…)

Dit bericht is geplaatst in Europe 2024, Overpeinzingen, Reizen in Noord West Europa. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *