Blog SY-Kolibri.com

Vier weken en een dag onderweg

Geplaatst op mei 14, 2024 door Herman Goverse

Eindelijk weer eens een update van ons blog. De afgelopen maanden en weken hebben we wel wat gedeeld op social media maar waren we te druk om deze blog ook bij te houden. De laatste voorbereidingen hebben veel tijd en energie gekost, en zorgden tegelijk voor allerlei mentale uitdagingen en aanpassingen in hoe je over dingen denkt.

Sinds de laatste echte blog van oktober vorig jaar zijn we allebei gestopt met full-time werken, en dat is een bijzondere ervaring. We hebben allebei altijd met veel plezier en passie gewerkt en allebei hadden we het gevoel dat we de laatste jaren op die plek in onze carrière waren waar we het beste presteerden. Met alle werk- en levenservaring konden we allebei een verschil maken en echt bijdragen aan de samenleving. Het is een bijzonder gevoel om op dat moment te stoppen met full-time werken. Werk was niet alleen een manier om geld te verdienen, maar ook een groot deel van wie we zijn. Toen iemand, nadat we met werken gestopt waren aan mij vroeg wat ik voor werk deed, stond ik met mijn mond vol tanden. Tja, wat moest ik antwoorden… We merken allebei dat het tijd en energie kost om aan deze verandering te wennen. Niet dat we klagen (want zielig zijn we zeker niet), maar de overgang naar onze nieuwe levensstijl doet iets met ons. Een bijzonder moment was het afscheid nemen van onze auto’s. Dit leverde bij ons allebei tranen op, zo’n stuk blik op vier wielen staat blijkbaar voor veel meer.

Nu is het niet zo dat sinds we gestopt zijn met werken niets hebben gedaan, in tegendeel. We hebben het berendruk gehad met de voorbereiding van onze reis. Er was een hele lijst aan klussen voor Kolibri, en nog zo’n lijst met administratieve en andere voorbereidingen.

Sinds we Kolibri drie jaar geleden hebben gekocht hebben we veel zaken aangepakt. Toen we voor de nieuwe bootverzekering een overzicht moesten maken, schrokken we allebei. Niet alleen van het bedrag maar ook van de hoeveelheid werk die er in is gaan zitten. Kolibri is een groot schip met veel systemen die allemaal aandacht en onderhoud vragen. Toen we het schip kochten wisten we dit, maar af en toe bevliegt het ons hoeveel werk het is om Kolibri in goede conditie te houden. Er is altijd wel een klus of klusje te doen. Soms is dat een reparatie, een andere keer is het een uitbreiding of verbetering, maar vaak is het gewoon onderhoud. En bij klussen op een boot lijkt het altijd wel alsof er een bom is afgegaan, zelfs door het kleinste klusje ligt de hele boot vol met van alles en nog wat.

Dit klussen aan Kolibri is natuurlijk niet gestopt toen we uit Medemblik zijn vertrokken. We hebben in de laatste maanden dan ook heel veel reserve onderdelen uitgezocht en gekocht. Af en toe is het net alsof we een kleine watersportwinkel aan boord hebben. Bakken met boutjes en moertjes, maar ook allerlei filters en elektrische onderdelen. Door de hele boot heen zijn bergplekken voor deze reserveonderdelen.

En net zoals we Kolibri goed hebben voorbereid, hebben we onze persoonlijk medische zaken ook geregeld. We zijn op een maritieme EHBO cursus geweest, hebben een offshore survival training gevolgd, onze boord-apotheek op orde gebracht en hebben wat extra bezoekjes aan onze huisarts, tandarts en de GGD gebracht. De boord-apotheek was nog een heel ding. Er is een medicatie-advieslijst voor vertrekkers die in overleg met de radio-medischedienst is opgesteld. Een uitgebreide lijst met de meest uiteenlopende medicijnen die we deels zelf via de drogist hebben gekocht, maar een groot deel ook op doktersrecept bij de apotheek hebben gehaald. Uiteindelijk een grote doos vol met pillen, poeders en zalfjes.

Anderhalve week voor ons vertrek heb ik mijn meniscus weer gescheurd. Een onverwachte en pijnlijke tegenvaller. Gelukkig kon ik heel snel geopereerd worden en liep ik binnen een week al weer voorzichtig zonder krukken. Ondanks dat we allemaal graag mopperen is de zorg in Nederland best goed geregeld. (Nu, 5 weken na de operatie merk ik wel dat ik mijn knie vlak na de operatie teveel heb belast. De knie wordt nog te snel dik en we doen deze week bewust rustiger om de knie wat meer rust te geven.)

Natuurlijk vraagt zo’n vertrek ook heel wat administratief werk. Na veel, zeg maar gerust heel veel uitzoekwerk hebben we een verzekeraar gevonden die Kolibri wilde verzekeren. Het grote vaargebied en ons open plan zijn voor veel verzekeraars niet acceptabel of peperduur. Uiteindelijk hebben we een Duitse verzekeraar gevonden met ervaring in het verzekeren van vertrekkers zoals wij. Een hoop geregel wat gelukkig een goed einde heeft.

Naast al deze praktische en administratieve voorbereidingen hebben we gelukkig ook nog veel tijd met onze familie en vrienden kunnen doorbrengen. We zijn met de kinderen en aanhang nog naar Oostenrijk geweest, lekker geskied en echt samen kunnen zijn. En we hebben heel wat door Nederland rondgereisd voor een laatste middagje of avondje samen. We hebben zo veel gouden momenten gehad die we koesteren en meenemen op reis.

En toen was daar op 13 April ons echte afscheid. Een prachtig mooie middag in de tuin bij mijn ouders. We waren allebei blij met de grote opkomst, zoveel lieve familie en vrienden die ons kwamen uitzwaaien. Een middag met een lach en een traan. We hebben het getroffen met zoveel lieve en warme mensen om ons heen.

We hebben onze kinderen en aanhang meegenomen op het eerste stukje van onze reis naar Enkhuizen. Zo hadden we nog ons een eigen momentje met onze kinderen. Ook voor hun is ons vertrek een grote stap. Allemaal zijn ze volwassen en bezig met het invullen en kleuren van hun eigen leven, en met ons vertrek wordt hun zelfstandigheid nog duidelijker. We hebben natuurlijk regelmatig contact met elkaar en zullen onderweg vaak bellen, maar het is toch net even anders als je niet even langs kan gaan bij je ouders. We gaan hier vast samen een manier voor vinden.

Toen de kinderen van boord gingen bleven Hella en ik allebei doodmoe en emotioneel aan boord achter. Het harde werken van de laatste maanden en het afscheid was ons niet in de koude kleren gaan zitten. We hebben dan ook rustig de tijd genomen om binnendoor via de staande mast route naar Dordrecht te varen. In Dordrecht lagen we dicht bij (schoon)zus Annemarie en zwager Nanning. Een paar van de kinderen zijn nog even langs geweest voor een laatste vaarwel en onverwacht kwamen er ook nog wat vrienden langs. Afscheid nemen in stapjes is eigenlijk wel zo fijn.

En nu varen we rustig aan, met alle tijd om te genieten van de reis en het samen zijn.

(Op de pagina “Contact” vindt je de links naar de social media waar je ons ook kunt volgen. We zoeken nog naar de vorm wat we op welk platvorm plaatsen…)

Geplaatst in Europe 2024, Overpeinzingen, Reizen in Noord West Europa | Een reactie plaatsen

Het is bijna zover….

Geplaatst op februari 18, 2024 door Herman Goverse

Volgens de aftel app op onze telefoon is het nog 55 dagen tot ons vertrek op 13 April. Naast alle andere lijstjes en klusjes is het dan tijd voor een uitzwaaifeestje. (English translation below)

Wherever you are, I wouldn’t know. Cannot be measured in distance or time. But I have you with me, deep inside me. That’s why you’re so close (Toon Hermans – Dutch comedian, singer and writer)

After years of dreaming, planning, hard work, talking, learning new things, practicing, doubting and persevering, we are now really going to cast off. On our way to catch the wind in our sails and discover new places. Hella and Herman

Will you come and wave us and Kolibri goodbye? Date: April 13, 2024Between 1:30 PM and 4:30 PMVooreiland 2, Medemblik (we would appreciate it if you let us know in advance if you are coming)

Geplaatst in Nederland | Een reactie plaatsen

Aftellen

Geplaatst op oktober 27, 2023 door Herman Goverse

Op onze telefoon hebben we alle twee een app die netjes bijhoudt hoeveel dagen het nog duurt tot ons vertrek op 12 april volgend jaar. En vandaag staat die teller op 167 dagen. Het komt nu allemaal wel heel dichtbij.

Tegelijk vertelt die app ons dat we nu 160 dagen getrouwd zijn, en dat is net zolang terug als de terug als de laatste update van deze blog. We hebben in de afgelopen maanden zeker niet stil gezeten, verre van dat. We zijn alle twee nog volop aan het werk, bezig met allerlei voorbereidingsklussen en ons gewone leven in Nederland. Blijkbaar hebben we het zo ‘druk’ dat we geen tijd voor ons blog hebben gehad. Onze wittebroodsweken waren eerder gezonde en degelijke bruine-spelt-boterhamweken, met voorbereidingsklussen en gewoon werk. Het witbrood komt volgend jaar zeker nog wel, maar dan langer dan een paar weken.

In de zomervakantie zijn we met Kolibri naar Denemarken geweest. Een bijzondere ervaring om met ons huis op vakantie te gaan. We hoefden niets in te pakken en geen oppas voor de planten te regelen, we konden zo op weg. Tijdens de vakantie hebben we met Polarsteps onze avonturen bijgehouden (als je op het woord Polarsteps klikt kun je daar ook meelezen en kijken). Het was een geslaagde en prachtige generale repetitie.

We beseffen ons steeds vaker dat het vanaf volgend jaar april anders wordt. Of dat nu gaat over boodschappen bij de Appie om de hoek, een ongepland bezoekje van de kinderen, met vrienden afspreken of hoe we onze dagen gaan invullen als we niet meer naar onze werkplek gaan. Straks gaat dat allemaal anders en komen er andere manieren voor in de plaats. Hoe dat precies gaat weten we nog niet, maar dat maakt het avontuur. Ons kennende gaat het vast niet rustiger worden, er is altijd wel iets te doen of te ontdekken.

Hoe het zo meteen voor ons is om zo ver van onze kinderen, familie en vrienden te zijn weten we ook niet. We kunnen vast regelmatig bellen, appen of face-timen. Maar dat is toch anders dan elkaar in het echt te zien en vast te houden. We hebben in onze plannen altijd rekening gehouden dat we regelmatig naar Nederland zullen gaan. Niet volgens een vast schema, maar wanneer we er behoefte aan hebben of als het thuisfront iets te vieren heeft of hulp nodig heeft. En dat laat zich gelukkig niet plannen.

En andersom kan ook, we hopen dat we tijdens onze reis regelmatig ‘opstappers’ aan boord krijgen. Opstappers zijn mensen die voor een kortere of langere tijd meevaren. Het lijkt ons geweldig om onze avonturen te delen met kinderen, familie of vrienden die bij ons aan boord opstappen. Dat kan voor een langere oversteek van een oceaan zijn, of voor een kortere periode terwijl we van ankerplaats naar ankerplaats hoppen. Omdat we elkaar tussendoor minder vaak ‘even’ zien, hopen we dat dit een mooie manier is om langer en intensiever contact met elkaar te hebben.

Wij worden straks ‘vertrekkers’, dat is hoe mensen worden genoemd die voor langere tijd gaan zeilen. En die vertrekkers vormen samen een wereldje op zich waar ervaren en onervaren vertrekkers verhalen en ervaringen delen. Met eigen bijeenkomsten, facebook groepen en wat er nog meer is. Voor ons een grote bron van informatie en het is natuurlijk erg leuk om gelijkgestemden te ontmoeten. Het lijkt erop dat wij volgend jaar niet de enigen zijn, de facebook groep “Vertrekkers2024” heeft flink wat leden. Alle vertrekkers, oud en jong, gaan door dezelfde stappen als ons en het is mooi om te horen hoe iedereen op zijn eigen wijze alles organiseert. Eind november is er weer een vertrekkersdag in Eemnes en daar gaan we vast mooie en inspirerende verhalen horen.

Ondertussen gaan de voorbereidingen in volle gang door, to-do lijstjes te over. Maar daarover een volgende keer meer.

Geplaatst in Nederland, Overpeinzingen | 5 reacties

Getrouwd!

Geplaatst op juni 14, 2023 door Herman Goverse

Na 10 jaar verkering hebben we elkaar op 20 mei het ja woord gegeven. Een bijzonder moment in ons leven. In die 10 jaar hebben we samen en met onze kinderen al heel wat beleefd. Samen hebben we herinneringen en verhalen gemaakt, en dat smaakt naar meer. We zijn benieuwd naar wat de toekomst en de reizen ons gaan brengen, dat willen we in liefde en samen blijven doen.

Op de uitnodiging voor onze dag stond een gedichtje dat we op internet tegen kwamen. De auteur is ons onbekend, maar het omschrijft zo mooi hoe wij ons leven en de komende stappen ervaren:

Laten we verdwalen, zonder landkaart, nieuwe wegen, zonder navigatie, nieuwe paden ontdekken. Lopen, huppelen, kruipen, rennen op onbekend terrein. Als het aan mij ligt gaan we ver, verder weg van hier. Verdwalen langs alle mooie plekjes waar je van droomde. Ik heb zo’n zin om te verdwalen in de tijd, tussen nu en straks, samen met jou.
Auteur onbekend

Voor de trouwplechtigheid hadden we het Poorthuisje bij meelmolen de Herder uitgekozen. Een knusse plek, op de grens van het oude land en het nieuwe land, daar waar de wind de dienst uitmaakt. Net groot genoeg voor onze kinderen en familie.

Ongetrouwd wandelen van de boot naar de trouw locatie

Onze vriendin Sabina heeft ons daar op haar volledig eigen wijze als Bijzonder Ambtenaar Burgerlijke Stand getrouwd. Een emotioneel moment, vooral toen onze oudste twee zonen Maarten en Vincent ons toespraken. Mooi gedaan door deze twee bijzondere mannen.

’s Avonds hebben we in café Brakenboer, ook bekend als “‘ -’t Swarte Woifke”, onze gasten uitgenodigd. Dit café is al jaar en dag een beruchte pleisterplaats voor zeilers, en dat leek ons dan ook een toepasselijke plaats voor ons feestje. En een feest is het geworden, zeker ook door de muziektheaterartiesten van “Amsterdams Allooi”. Naast onze familie en kinderen waren ook onze dierbare vrienden en collega’s, die wij op onze levensreis om ons heen hebben verzameld. De mensen van Amsterdams Allooi kregen het voor elkaar om iedereen, met elkaar te laten samen zingen. En niet zo maar zingen, maar uit volle borst. Geen kleine prestatie, zo’n groep aan diverse mensen samen muziek laten maken.

Nu we een paar weken verder zijn kijken we terug op een heerlijke dag en een prachtig feest. Vrolijk, samen, ongedwongen met onze dierbaren. Een dag die in het teken stond van de liefde.

Getrouwd en wel onderweg naar café Brakenboer

Geplaatst in Nederland, Overpeinzingen | 3 reacties

Het electra-project – stap 1

Geplaatst op april 9, 2023 door Herman Goverse

De kop is eraf. Na maanden rekenen, tekenen, piekeren, overleggen en rondvragen gaat het gebeuren. Het ELECTRA project is gestart. Een groot project, dus met hoofdletters. De onderdelen zijn besteld en grotendeels geleverd. Er zijn geen redenen tot uitstel meer te verzinnen. Vandaag hebben we dan de eerste installatie stapjes maar gezet. Electra is niet mijn sterkste ding, gelukkig helpt de vader van Hella met raad en daad op de achtergrond.

Het meet-reken-regel brein is geïnstalleerd. Er valt alleen nog niet veel te meten. Maar na iedere volgende stap in het electra project komt er wat meer informatie beschikbaar op dit schermpje.

De lithium accu-cellen komen deze week binnen, de omvormer, laders en zonnepanelen zijn er al. In afwachting van onze doe-het-zelf installatie.

Voor de techneuten: in totaal installeren we 1440 Watt aan zonnepanelen en 840 Ah aan 24 volt Lithium accu’s. Zo hopen we zo min mogelijk fossiele brandstoffen te gebruiken: zeilen voor het voortbewegen en zon voor onze electra voorziening. Als ons rekenwerk klopt kunnen we straks in al onze (luxe) electra behoeftes voorzien met maximaal een uur of wat generator per week. En dat is een hele verbetering ten opzichte van hoe het was toen Kolibri in’96 werd opgeleverd, de handleiding verteld dat de generator 2 keer per dag minimaal 2 uur moet draaien.

Als we straks veel off-grid zijn geeft het meet-reken-regel systeem inzicht in de opbrengst van de zonnepanelen en ons verbruik. Aan ons dan het spel om vervolgens een mooie balans te vinden.

(Voor de nerds zoals ik die mee willen kijken in ons energie huishoudboekje hier een link https://vrm.victronenergy.com/installation/288609/embed/ebbd9544)

Geplaatst in Klussen aan boord, Nederland | Een reactie plaatsen

Rasse schreden

Geplaatst op maart 22, 2023 door Hella Toet

Gisteren was het 21 maart, de lente heeft zijn entree gemaakt en dat merken we direct als het zonnetje schijnt en we heerlijk in de kuiptent kunnen zitten. We zijn de winter goed doorgekomen dankzij onze vaste warmtebron, de kachel. Wat een verschil heeft dat gemaakt! Een comfortabel klimaat aan boord is toch wel heel belangrijk hebben we gemerkt. Tegelijk is daardoor het vocht ook beter onder controle gekomen. We zijn blij met deze investering.

En verder… we zijn aardig druk want we hebben onze planning in elkaar geschoven. In december hebben we de koppen bij elkaar gestoken en zijn we gaan rekenen; financiën, to-do lijst, planning én ons gevoel laten spreken.
Conclusie: we gaan er alles aan doen om eerder weg te kunnen, we zien geen geldige reden meer om ons vertrek uit te stellen. Het voelt nog heel onwerkelijk maar tegelijk ook opwindend en bij vlagen beangstigend.

Aan het eind van onze zomertrip naar Engeland heeft Herman mij ten huwelijk gevraagd. Niet tijdens een romantische zonsondergang maar onderaan de trap, in de kajuit, na 48 uur zeilen, stinkend en moe. Over mijn antwoord hoefde ik niet lang na te denken, ik zei natuurlijk ‘ja’.
Op 20 mei 2023 vieren we deze feestelijke dag met alle mensen die ons lief zijn. In Medemblik met muziek, een drankje en een hapje en hopelijk veel lachende gezichten:-)

Wonen en het plan om een grote reis te maken leveren heel veel lijstjes op. We maken grote brokken, delen de brokken op in kleinere brokken en proberen dingen waar we aan beginnen, af te maken. Natuurlijk lopen er meerdere sporen en de verleiding om je te verliezen in randzaken is vooral voor mij een uitdaging.
Wat hebben we geregeld?

* De ltihiumcellen en toebehoren (laders, omvormers en kabels) zijn besteld.
* De nieuwe zonnepanelen die ons van voldoende energie gaan voorzien zijn onderweg.
* Onze Sailrite is binnen, dit is een naaimachine waarmee we straks zelf de zeilen kunnen repareren, tentdoek kunnen verwerken en allerlei zwaar naaiwerk kunnen verrichten.
* Onder het kopje ‘veiligheid’ vallen de reddingsvesten, life-lines, EPirbe en noodbakens voor in onze reddingsvesten. Deze staan klaar in het winkelmandje.
* De nieuwe dinghy, een Highfield Classic 310 wordt speciaal voor ons in marine blauw gemaakt. In mei zal hij geleverd worden, we kijken er beide naar zijn komst uit (of is een dinghy ook een zij?). Dit wordt ons belangrijkste vervoermiddel om aan wal te komen als we voor anker liggen, we hebben dus voor een zeer degelijk model gekeken wat gemaakt is met een vaste aluminium bodem en tubes van hypalon.
* Een nieuwe koelkast zoeken was een hoofdpijn dossier waarin we steeds vastliepen in wat onze wens was (2 lades), wat er qua maat paste en de prijs die we ervoor moeten betalen. Iemand vroeg ons of we al overwogen hadden naar 220V koelkasten te kijken. Dit was een nieuwe opening om een geschikt model te vinden en afgelopen weekend hebben we de knoop doorgehakt. We hebben een tafelmodel Liebherr (met klein vriesvakje) gekocht die binnenkort geleverd wordt. Een belangrijk voordeel; hij is NoFrost, zeer ruim en stil.

En dan was er nog het afscheid van onze trouwe viervoeter Bikkel, dit kwam eerder dan gepland en heeft ons beide aangegrepen. Toen we op de boot gingen wonen waren we ons bewust dat dat voor Bikkel aanpassen was. Tijdens onze werkdagen zou hij langer alleen zijn en minder bewegingsvrijheid hebben. Met zijn mandje in de kuip en de rits een stukje open kon hij rond het dek wandelen en een plasje doen. Met de vorst lieten we hem binnen waardoor we ons toch schuldig voelden.
Uit onverwachte hoek kwam de vraag of Bikkel overgenomen kon worden en hoewel dat de eerste week veel weerstand en verdriet bij ons opriep zagen we in dat het voor Bikkel veel beter zou zijn. Een hond hoort zich vrij te kunnen bewegen, vaak mensen om zich heen te hebben en aandacht te krijgen en alledrie lukte steeds minder goed.
We missen ons Bikkeltje nog vaak maar weten dat hij de harten gestolen heeft van zijn nieuwe baasjes, want dat is wat hij met iedereen doet. Bikkel, het ga je goed!

Al de klussen en bestellingen die ik eerder noemde gaan tussen de bedrijven door terwijl we beide hard aan het werk zijn en Herman heel wat tijd in Roemenië doorbrengt voor zijn werk. De stip aan de (nabije) toekomst en de wil om samen deze klus te klaren zijn onze drijvende kracht.
Dat woordje ‘samen’ had voor ons altijd al veel betekenis maar nu nog meer. Natuurlijk door ons huwelijk wat eraan komt maar nog meer doordat we veel tijd besteden om elkaar te begrijpen in het proces wat we nu gaan. Kiezen om buiten de gebaande paden te leven doet wat met je en ook in je relatie met elkaar. In een podcast die we laatst luisterden (https://pca.st/pnd3d7bz) werd mooi duidelijk dat je drie dingen hebt om je op voor te bereiden; je boot, de veiligheid en je relatie met elkaar. Vaak wordt dit laatste punt vergeten waardoor stellen er na een paar maanden achter kunnen komen dat samen voor langere tijd op een boot verblijven, onder niet altijd makkelijke omstandigheden, niet lukt. Wij hopen, door er nu al bewust mee bezig te zijn, dit in ieder geval een onderwerp van gesprek is zodat we al veel verwachtingen en ergernissen uitgesproken hebben.
Onze kracht is het in gesprek blijven en we denken dat we daardoor samen heel ver kunnen komen. Figuurlijk en letterlijk.

Geplaatst in Klussen aan boord, Nederland | 3 reacties

Voorbereidingen op de grote reis

Geplaatst op januari 17, 2023 door Herman Goverse

We wonen nu bijna 3 maanden aan boord van Kolibri en het bevalt goed. Natuurlijk vallen er dingen tegen, maar over het algemeen zijn we nog iedere dag blij met de stap die we hebben gezet. Met de verhuizing achter ons is er nu tijd voor ons gewone leven en om de boot verder voor te bereiden op ons leven aan boord en de reis die straks gaat komen.

En bij zo’n voorbereiding horen to-do lijstjes, en van die lijstjes hebben we er ondertussen al heel wat gemaakt. Lijstjes voor lopende klussen, voor aan te schaffen onderdelen, voor administratieve dingen die we nog moeten regelen en ga zo maar door. Vele lijsten en evenzovele mooie gesprekken met elkaar . Wat willen we voor ons vertrek persé doen, en welke klussen kunnen we ook prima tijdens de reis doen. Af en toe lijkt er geen einde te komen aan wat we allemaal nog willen en vinden wat we moeten doen. Uiteindelijk komt het vast allemaal goed en als we gewoon door blijven gaan met wat we doen zijn we vast wel klaar als het zover is. Ja toch?

Na de projecten Kuiptent en Verhuizing (met een hoofdletter geschreven want het was nogal wat), zijn we nu druk bezig met het aanleggen van de Verwarming. Een project dat veel meer voeten in de aarde heeft dan we op voorhand hadden bedacht, maar dat schijnt met alle bootprojecten zo te zijn.

Het begon er al mee dat de kachelleverancier Webasto leverproblemen had met de diesel CV-ketel, een schattig klein stukje techniek dat ons warm gaat houden. Ondertussen (wel twee maanden te laat) is de ketel geleverd en is de installateur druk doende om hem aan te sluiten. Wij hebben zelf alle voorbereidingen gedaan; de warmwater ringleiding geïnstalleerd en de radiatoren in de voorpunt, kajuit en achterhut geplaatst. Voor de ringleiding hebben we veel gaten moeten boren in de schotten die in de bilge zijn gemonteerd, best spannend om in de schotten en spanten te boren. Goed dat ik nu bij een scheepsbouwer werk. Collega Remmelt wist me uit te leggen dat zolang we in de ‘ neutrale’ spanningslijn van de constructie blijven er niets kan gebeuren. Weer wat geleerd. Feit blijft dat we flink wat gaten in de meest onmogelijke hoeken van de boot hebben geboord, met flink wat spierpijn tot gevolg. Bij de waterdichte schotten zijn speciale doorvoeren geplaatst zodat de waterdichte schotten ook met een verwarmingsleiding erdoorheen waterdicht blijven.

Ons verwarmingssysteem werkt, net zoals in de meeste huizen, met warm water dat naar radiatoren wordt geleid. Deze radiatoren zien er bij ons van binnen net zo uit als een radiator van een auto en met een ventilator wordt de lucht hier langs geblazen wat als het goed is voor een warme boot gaat zorgen. Het zijn vernuftige kastjes die wel netjes weggewerkt moeten worden, en dat had nogal wat voeten in de aarde. Maar uiteindelijk hebben we dat allemaal netjes voor elkaar gekregen en bijna onzichtbaar kunnen inbouwen. Wel heeft de wasmachine het onderspit moeten delven.

De cv-ketel op z’n nieuwe plek in het motorruim

De radiator voor de kajuit, zeg maar onze woonkamer met open keuken, paste niet onder de banken of een ander handig hoekje. Na een dag lang passen en meten hebben we uiteindelijk bedacht dat door het verplaatsen van de wasmachine uit de kombuis er kastruimte overblijft die voor een deel is opgeofferd aan de radiator. Bijna een echte win-win, meer kastruimte in de kombuis en een prachtplek voor de kachel.

Maar, elk voordeel heeft zijn nadeel en dat geldt nu ook. Want onze oude wasmachine had wel heel bijzondere afmetingen. Hij was klein, compact en 26 jaar oud en dus onmogelijk nieuw te vinden. Wat ook meespeelt is dat de deuren op onze boot niet zo groot zijn als in een gewoon huis, de smalste deur waar we doorheen moeten om bij de nieuwe plek van de wasmachine te komen is smal, met 49,5 cm wel heel smal voor een wasmachine. Heel wat uren hebben we het internet afgestruind naar een goede vervangende, compacte, smalle wasmachine maar nergens hebben we een goed alternatief kunnen vinden. Zo is project Wasmachine (met een grote hoofdletter voor op het lijstje) geboren.

Uiteindelijk zijn we bij een echte ouderwetse witgoed handel (waar we al eerder witgoed kochten) geslaagd voor een gewone oerdegelijke Miele. De verkoper in deze winkel werd zo enthousiast dat hij ter plekke wasmachines uit elkaar ging halen om te kijken of we ze op die manier door onze krappe deur van 49,5 centimeter konden krijgen. Hoe verder hij kwam, hoe meer zijn ogen gingen glimmen. Uiteindelijk wordt de wasmachine helemaal uit elkaar gehaald en in het gangetje naar de voorpunt weer in elkaar gezet. Een spannende klus die we deze week gaan doen. De wasmachinemonteur heeft er in elk geval zin in!

Natuurlijk hebben we ons met het verplaatsen van de wasmachine weer extra werk op de hals gehaald. De lijstjes werden aangevuld met het aanleggen van de afvoerleiding, 220 volt stopcontact en de wateraanvoer. En als klap op de vuurpijl moest er nog een constructie voor het monteren van de zware wasmachine worden gemaakt. Een lokale machinefabriek heeft van onderdelen van het frame van onze oude schommel in Sint Pancras twee sterke roestvast stalen liggers gemaakt waarop de wasmachine straks komt te staan. Maar nu kan ook dit project weer van de lijst worden geschrapt!

Al met al is ons verwarmingssysteem nog steeds niet klaar. De monteur doet zijn best om gaatjes in zijn planning te vinden om de klus af te ronden. Zelf de klus afronden zit er niet in. We hebben het alletwee naast al dat klussen nog druk met ons werk, en voor dit laatste stukje van de installatie moeten er wel erg veel electrische bekabeling worden aangesloten en dat is niet echt mijn sterkste punt. Dus het project Verwarming kunnen we helaas nog niet van de lijst afschrappen.

De kinderen maken zich zorgen of wij ons niet gaan vervelen als we gaan vertrekken maar met al die bootklussen en klusjes zit dat er volgens ons niet in. Op een boot is altijd wel wat doen. Klusjes die worden geschreven met een kleine letter, of projecten met een hoofdletter.

Geplaatst in Klussen aan boord, Nederland | 2 reacties

De eerste weken in ons nieuwe drijvende huis.

Geplaatst op november 21, 2022 door Herman Goverse

Zoals we in ons vorige blog schreven waren de laatste dagen in ons oude huis hectisch. Nu we bijna een maand aan boord van Kolibri wonen beginnen we een ritme en vorm te vinden voor het leven aan boord.

Het was tijdens onze laatste week in Sint Pancras een komen en gaan van mensen die via Marktplaats onze spullen kochten. Op het laatst hebben we veel gratis aangeboden, meenemen aan boord was geen optie. Het is voor ons belangrijk dat zaken van waarde niet zomaar worden weggegooid, maar een tweede kans krijgen bij anderen. Het was bijzonder om te zien wie er allemaal op de gratis inboedel afkwamen, variërend van jonge starters naar oudere herstarters, mensen met een beperkt budget, koopjesjagers en vluchtelingen. Al met al gaf het ons een goed gevoel dat onze huisraad een nieuwe plek kreeg. En het afhalen van de spullen heeft een paar prachtige ontmoetingen en gesprekken opgeleverd. Uiteindelijk hebben we maar 2 meubelstukken moeten afvoeren naar het grofvuil.

Doordat ons bed en de meeste huisraad langzaam maar zeker verdwenen zijn we al een paar dagen eerder op de boot ingetrokken. Met de overdracht van de sleutel op de 31e oktober hebben we ons leven in Sint Pancras definitief afgesloten.

De start van ons nieuwe leven aan boord bracht een nieuwe uitdaging. Waar laat je alle kleding, keukengerei, gereedschap en al die zaken waarvan we (nu nog) denken dat we niet zonder kunnen. Na twee weken uitpakken, kastjes inruimen/uitruimen/herschikken hebben we voor alles een plek kunnen vinden. We zijn verbaasd over de hoeveelheid bergruimte aan boord. Wel is het een hele kunst om alles terug te vinden; waar hebben we ook alweer de schaar, die lekkere wollen trui en föhn een plek gegeven. Niet dat ik die laatste nodig heb, maar je snapt wel wat ik bedoel.

De spullen die we aan boord hebben zijn niet alleen voor onze lange reis, maar ook voor de komende jaren waarin we allebei nog werken. Dus ik heb nog een paar pakken en nette schoenen en Hella heeft nog allerlei materialen voor haar werk op de scholen. Vlak voordat we vertrekken gaan deze werkspullen vast ook van boord, om plaats te maken voor het leven dat dan voor ons ligt.

Hoewel we tevreden zijn met onze huidige indeling, weten we ook dat we in de komende maanden en jaren vast nog vaak door onze spullen zullen gaan. Deels om ‘nog handiger in te richten’, maar deels ook om nog verder te ontspullen. Op naar de eenvoud!

Tja, en dan slapen, eten, douchen, wassen en gewoon leven aan boord. Het laatste, ‘gewoon leven’, bevalt ons prima. We hebben een knusse, praktische en overzichtelijke leefruimte waar het prettig is om te zijn. Nu de herfst is aangekomen zijn we ons op de boot bewuster van het weer. De regen tikt gezellig op het dek, en bij wind beweegt de boot aan de landvasten. En die lijnen willen nog wel eens piepen en kraken, natuurlijk net als wij willen slapen. We wennen er aan en worden steeds handiger in om de lijnen zo te beleggen dat het redelijk stil is aan boord.

We slapen prinsheerlijk aan boord. We hebben voor de zomer onze matrassen vernieuwd en er kan geen ander bed zijn dat lekkerder slaapt. Soms zachtjes wiegend in onze knusse hut, die in ons vorige huis nog gewoon slaapkamer werd genoemd.

De verwarming is nog niet zoals we dat willen. Kolibri is gebouwd voor warme gebieden en heeft een aantal elektrische kacheltjes voor de verwarming. En dat werkt met onze walstroom aansluiting niet zo goed. Als we alle kacheltjes aanzetten gaat de zekering aan de wal eruit. We hebben als bijverwarming een heteluchtkachel op petroleum. Die werkt op zich prima, maar is wel wat gedoe met ventilatie en bijvullen met veel te dure brandstof.

We gaan dus een warm water verwarmingssysteem aanleggen. We zijn te laat begonnen met het bestellen en aanleggen van het heet water verwarmingssysteem. We hebben de verwarmingsapparatuur inmiddels wel besteld en zijn begonnen met de aanleg van de ringleiding. We hopen dat we de installatie voor de kerst klaar hebben. Klussen in een boot waar je leeft is een bijzondere ervaring, maar daarover later meer.

We hebben 2 natte cellen (aan de wal noem je een natte cel gewoon een badkamer) en een heet water boiler aan boord, en kunnen dus prima douchen. Maar de ruimte is flink kleiner dan in ons stenen huis, en voor een lekkere uitgebreidere douchebeurt gaan we toch naar het sanitair gebouw van de haven. Zo besparen we water en gaat het douchen toch wat comfortabel.

Koken aan boord is eigenlijk hetzelfde als thuis, we hebben een goed gasfornuis met oven. Een magnetron en een elektrische hogedruk stoompan. En Hella kookt aan boord net zo lekker als in ons vorige stenen huis.

Zo langzaam maar zeker begint het leven aan boord te wennen. En deze manier van leven smaakt naar meer en meer.

Geplaatst in Overpeinzingen, Verhuizen | 1 reactie

Laatste dagen in St Pancras

Geplaatst op oktober 25, 2022 door Herman Goverse

Van alles het laatste, laatste keer eten aan de keukentafel, laatste keer grasmaaien, laatste keer naar de brievenbus. Nog een paar dagen ’het laatste’ en dan begint ’de eerste dag van het nieuwe’.

De laatste week in ons huis is bijzonder. Niet alleen omdat we gaan verhuizen, maar ook omdat we allebei tussendoor nog een weekeinde weg gaan. Hella met haar 3 kinderen naar Barcelona en ik met mijn 4 zoons naar het andere einde van het Iberische schiereiland, Lissabon. Alletwee apart (maar toch samen) op pad met onze kinderen, bijzonder om te zien hoe ze alle 7 hun weg in het leven vinden. Elk kind uniek, met zijn eigen uitdagingen en triomfen. Even samen met de kinderen op pad, vlak voor onze grote stap naar het kleiner wonen voelde goed. Ook een soort van afsluiting, de kinderen laten zien dat ze meer en meer op eigen benen staan. Het grote opvoeden is voorbij.

En na een weekeinde tapas, bier, lachen en wandelen is er de keiharde werkelijkheid : over 7 dagen is de sleuteloverdracht. Alletwee mogen we van deze 7 dagen ook nog een paar dagen gewoon werken. De klok tikt meedogenloos door….

En wij? Wij vullen Marktplaats, rijden ritjes naar de Kringloopwinkel, het grof vuil en onze boot. Het materiële resultaat van ons leven tot nu wordt gewogen, gemeten en gesorteerd. Eerst aarzelend, maar nu steeds zekerder en doortastender. Van meer dan 200 vierkante meter leef en opbergoppervlak naar minder dan 60 m2 en 10 dozen. De 60 vierkante meters reizen straks met ons mee en de 10 dozen hebben een veilige plek aan de vaste wal. Voor het geval dat, voor ooit, voor misschien……

Geplaatst in Verhuizen | Een reactie plaatsen

De laatste maanden in Sint Pancras

Geplaatst op oktober 11, 2022 door Herman Goverse

Tijdens onze zeilvakantie in de Solent is ons huis definitief verkocht. Na de vakantie zijn we verder gegaan met het ontspullen en klaarmaken van het huis voor de overdracht. Een drukke en soms emotionele periode waarin we afscheid nemen van jaren aan herinneringen. Tegelijkertijd wordt Kolibri voorbereid voor ons leven aan boord.

Kort voor onze vakantie zijn we tot overeenstemming gekomen met de kopers van ons huis. Het duurde nog best even voordat het huis verkocht was, de oorlog in de Oekraïne, de gestegen rente en energieprijzen zorgden ervoor dat de hausse in de huizenmarkt tot een einde kwam. Achteraf hebben we het huis misschien een maand te laat in de verkoop gezet. We zijn tevreden met de opbrengst en hebben de mensen die in ons huis gaan wonen inmiddels ontmoet. Een leuk en enthousiast gezin met kinderen van middelbare schoolleeftijd die het huis vast net zo laten bruisen zoals dat in onze jaren is geweest. In totaal heb ik straks 28 jaar in het huis gewoond, waarvan de laatste 10 jaren samen met Hella.

Het ontspullen is nog een heel proces. We hebben besloten om heel beperkt dingen op te slaan voor als we terugkomen van onze reis. Ons plan is immers om lang te gaan reizen. Meubels en andere huisraad zijn goedkoper te vervangen dan lang op te slaan. Als we terugkomen is alles vast al niet meer in de mode…..

We hebben ons als doel gesteld om ieder maximaal 5 verhuisdozen aan spullen te bewaren. Soms lijkt dit een onmogelijke taak, aan zoveel van onze spullen hangen mooie herinneringen. Maar het hebben van minder spullen betekend ook het hebben van minder zorgen. Het zorgt voor eenvoud en dat is wat we proberen na te streven. Een simpel, eenvoudig en overzichtelijk leven. Tegelijk horen de spullen die we wel bewaren bij ons en zullen ze een eventueel nieuw huis na onze terugkeer een eigen touch geven. Het lijkt ons niets om na terugkeer in een Ikea huis te wonen. Dus schilderijen, kunst en dingen die een speciale waarde voor ons hebben worden naast de 10 dozen ook veilig bewaard. Dit zijn zeg maar de ‘smaakmakers’ in ons leven.

Omdat we het wel zonde vinden om spullen zomaar weg te geven hebben we samen bedacht hoe we het ontspullen vorm geven. De spullen die meegaan aan boord verhuizen we beetje bij beetje naar Kolibri. Verder kijken we eerst of een van de kinderen of een ander familielid iets wil hebben, daarna gaan veel dingen op Marktplaats. Een bijzondere ervaring om je hele inboedel op Marktplaats te zetten. Sommige zaken gaan onverwacht als een warm broodje weg en andere dingen wil niemand hebben. De opbrengst van dit alles is een welkome aanvulling aan de scheepskas. Als de spullen op Marktplaats niet worden verkocht en te goed zijn voor het grof vuil worden ze naar de kringloopwinkel gebracht.

Op Kolibri hebben we de kastjes nog eens kritisch doorgekeken en dingen van boord gehaald om ruimte te maken voor wat we meenemen. We blijven ons verbazen over de bergruimte die er op het schip is. Tussendoor is ook onze buiskap gemaakt. Het was een hele klus, en de zeilmaker vroeg ons om geen Amel Super Maramu’s aan hem door te verwijzen. Maar het eindresultaat is naar onze volle tevredenheid. Een functionele buiskap die in alle weersomstandigheden voor bescherming en beschutting zorgt. Het aanleggen van de dieselverwarming aan boord gaat waarschijnlijk net niet meer lukken voor de verhuizing, maar daar vinden we vast wel een oplossing voor.

De klok tikt door en de overdrachtsdatum van 31 oktober komt steeds dichterbij. Bij ons allebei neemt de verhuisstress wat toe, maar we hebben zin in het vervolg van ons avontuur. Nog 20 dagen……