Overpeinzingen tijdens een nachtwacht

Bijna 1 uur snachts, een spiegelgladde zee waarin de volle maan haar weerschijn heeft. Alleen in de kuip, ik draai mijn wacht, vechtend tegen de slaap. Af en toe met mijn hoofd in de frisse bries om wakker te blijven. De plotter checken, welke boten komen dichtbij, welke koers hebben ze, wat is hun CPA (closest point of approach), hoeveel knopen varen ze, stellen zij hun koers bij of moet ik dat doen?
Soms moet er een schip opgeroepen worden met de vraag of ze ons gezien hebben en aan welke kant ze ons passeren.
Een kop thee, stuk chocola of fruit. Alles wat je doet krijgt betekenis omdat er verder niets is.
Ik luister een podcast of muziek, heerlijk alleen met mezelf volop genietend van deze ervaring. Ook beseffend dat de zee zich nu kalm houdt en dat de ervaring totaal anders zou zijn als er harde wind en woeste golven zouden zijn.
Kolibri zorgt ervoor dat ik mij veilig voel, de diepe kuip, de stabiliteit, de zeegang, de instrumenten die het navigeren vergemakkelijken.
Wat een aanwinst hebben we aan haar, ze past ons als een langgedragen leren handschoen. Wij zijn zo blij dat deze reis het begin is van ons leven als vertrekkers in 2025.
Nu passeert een groot cruiseschip genaamd Costa Firenze, ik mijmer verder en kijk uit naar mijn bedje, straks als Herman mij komt aflossen om 2 uur. Daarna mag ik om 5 uur weer genieten van de langzaam kleurende hemel en de opgaande zon. Morgenmiddag zal Sardinië in zicht komen, hier houden we een rustdag waarop we bepalen hoe we de volgende etappe invullen.
Aan de ene kant voelt het gek om zo snel door de Middellandse Zee te varen en niet te stoppen op de prachtige plekken die deze zee te bieden heeft. De motivatie om ons schip thuis te brengen is groot, we kijken uit naar weekenden op de boot, zeilend of klussend haar helemaal leren kennen en eigen maken. Steeds een stapje dichterbij bij ons