The Solent en een vriendendienst

Om half 10 verlieten we de haven van Brighton met een blauwe lucht en een heerlijke halve wind tussen de 12 en de 18 knopen. Perfect zeilweer, we genoten volop. Het tij hadden we volgens berekening mee en pas bij Selsey Bill kregen we het tij tegen en zetten we de motor bij omdat we minder dan 3 knopen gingen. In de verte konden we The Isle of White zien, wat bijzonder dat we nu hier beland zijn. The Solent schijnt een prachtig zeilgebied te zijn met riviertjes die je op kunt zeilen. Er zijn talloze moorings maar die zijn bijna allemaal verhuurd aan lokale bootjes mensen. Je kunt er eentje oppikken met de kans dat je moet verkassen als de eigenaar terugkomt. Wij kozen the Thorney Channel om daar aan een visitors pontoon te liggen. Toch weer even wat spanning om een getijde gebied in te varen. Goed de pilots bestudeerd en ook nog even een belletje gedaan naar Chichester Harbour voor info over de waterdiepte. Eenmaal over de ‘bar’ voor de ingang voelde we ons comfortabel genoeg. Met een schuin oog naar de watermeter bereikten we tegen drie uur het pontoon. De stootwillen hingen wat te hoog maar met hulp van medezeilers die daar al lagen kwam het helemaal goed. 
Onderweg waren we bij het windpark Rampion (waar Herman aan de fundaties had gewerkt) onze zeilvrienden van een paar jaar terug naar Oost Engeland tegen. We zochten elkaar op de plotter op en spraken een paar via onze nieuwe marifoon. We ontdekten dat we nu ‘buddyboten’ aan kunnen maken zodat we die meteen kunnen zien als we bij ze in de buurt zijn. Zo gaan we vast nog veel meer ontdekken van deze nieuwe marifoon.
We kregen tijdens de toch ook te horen dat een bevriend zeilstel van die groep met pech werd weggesleept naar de rivier waar wij van plan waren heen te gaan. Herman bood aan om te helpen want zij waren juist op weg terug naar Nederland.
Met de Walker Bay volgeladen met gereedschap togen we naar de marina waar zij lagen en gingen ze aan de slag. Er was een probleem met de stuurinrichting. Het was een fijn gevoel om te kunnen helpen. We aten samen en voor het echt helemaal donker was voeren we terug naar Kolibri waar we nog een drankje in de kuip namen, genietend van de plek waar we nu zijn en de geluiden die het afnemende tij met zich meebracht.

De volgende dag gingen we na het ontbijt terug om verder te werken. Gelukkig lukte het rond het middaguur om de boot weer sturende te krijgen om in ieder geval weer veilig naar Nederland te komen. Met hun fietsjes gingen Janneke en ik boodschappen doen en op zoek naar een slot voor onze elektromotor. Helaas vonden we er geen maar we reden door leuke dorpjes en groene fietspaden.
Na een proefvaart naar het pontoon namen we afscheid van elkaar. Wat was het fijn om elkaar weer even gezien te helpen en om te kunnen helpen zodat zij weer konden aansluiten bij de groep die in Eastbourne op hun wachtte.

In de middag hebben we nog geprobeerd de Tarp op te hangen, we hebben nu schaduw maar het ziet er niet uit. Nog even wachten tot september en dan wordt de kuiptent gemaakt, daar kijken we naar uit.
In de avond namen we het bijbootje en vaarden we naar Emsworth om even de benen te strekken. Er was een speciale dinghydock waar we aan konden leggen. Een ijsjeswinkel of terrasje konden we niet vinden maar het was wel leuk om daar even rond te lopen.
Bij terugkomst nodigden we de buren uit voor een drankje aan boort. We genieten ervan om andermans verhalen en ervaringen te horen en de onze te vertellen.
Morgen gaan we een dag luieren dus schrijf ik geen blog.