Blog SY-Kolibri.com

Gisteren was een dag met veel emoties. Het is tot ons doorgedrongen dat het moeilijk is om te rekenen op gemaakte afspraken en het vlotjes regelen van zaken. Op de scheepswerf kwamen we erachter dat de batterijen pas gisteren waren besteld, en de werfbaas was niet op de hoogte van een aantal klussen. Na een aantal dagen krijgen we langzaam maar zeker het verhaal achter het verhaal te horen.

We hebben er een onbestemd gevoel over, en besloten naar een strandje te rijden om goed met elkaar te overleggen wat nu wijs was om te doen. Herman belde met zijn vader voor extra advies en we maakten met elkaar een nieuw plan. Met de makelaar en werfbaas zijn goede afspraken te maken. We besloten met de werfbaas een complete lijst te maken van alles wat er nog gedaan moest worden. Dat bedrag wordt dan van de koopprijs afgetrokken. Zo zijn we niet meer afhankelijk en ontstaat een een duidelijke situatie.
Eenmaal terug in Pythagoreio zochten we de makelaar op om voor te leggen wat wij bedacht hadden. Ons gevoel was heel sterk; de eigenaar wil zijn boot verkopen dus zal hij wel moeten bewegen. Zo niet, dan laten we Kolibri schieten. Met deze energie konden we de makelaar overtuigen en zag hij ook in dat het voor alle partijen de beste oplossing was. Hij belde meteen met de werfbaas en we spraken af om elkaar de volgende avond bij het huis van werfbaas te treffen en dan de precieze kosten door te nemen zodat op zondag de makelaar dit aan met de eigenaar kan worden besproken.

Vandaag zouden we rond 10.30 uur naar Karlovasi gaan om met de werfbaas en de eigenaar de klussen door te nemen. Bij de koffie op het vaste terrasje vertelde de eigenaar dat hij eerst nog naar de makelaar moest. Wij hadden de makelaar de avond ervoor nog op de kade gesproken en onze zorgen geuit over de planning. Gelukkig pikte hij dit meteen op en weten we dat hij doorpakt ten opzichte van de eigenaar. Dit gesprek ging waarschijnlijk daarover.
Eenmaal terug bleek dat de werfbaas niet in Karlovasi was maar in een andere plaats. We gingen weer op weg met onze huurauto achter de eigenaar aan. Het werd een zoektocht waarbij we eerst een stuk te ver door reden en zo veel tijd verloren (maar ja, het begrip tijd heeft hier een hele andere dimensie 😉
De werfbaas heeft ook een aannemingsbedrijf en heeft veel zwaar materieel waarmee hij ook werkt aan de wegen en gebouwen op Samos. In oktober 2020 is hier een zware aardbeving geweest van 7,4 op de schaal van Richter. Er zijn heel veel huizen, gebouwen en wegen verwoest. De werfbaas heeft veel gedaan aan herstelwerkzaamheden. Het is een harde werker met een Duitse mentaliteit, voor ons een betrouwbare man die wel wat voor ons kan betekenen. De Kolibri ligt bij hem op de werf en hij zorgt ervoor dat de klussen gedaan worden en de boot zaterdag te water gaat en is het plan dat wij de eigenaar een tocht van 2 á 3 dagen kunnen maken.

De klussen die nog gedaan moeten worden zijn: Polijsten van de romp, repareren van de bumper (achter), twee gelcoat beschadigingen repareren, kijken naar twee kleine beschadigingen aan de giek van de bazaanmast (kleinste mast) en luisteren of de schroef een service beurt nodig heeft. Het nakijken van de roerkoning en de boegschroef willen we dat ook gedaan wordt.

Na de ontmoeting met de werfbaas reden wij door naar de Kolibri en we hebben op ons gemak alle kastjes geopend, de onderdelen die er lagen bekeken en alle opbergplekken leeggehaald en gekeken wat er aan boord is. Van reserveonderdelen tot pannen en serviesgoed, alles hebben we gezien. We hebben de bedden en de banken uitgeprobeerd, alles is nog in goede staat wat heel fijn is. Het was fijn om de tijd te hebben om dit met z’n tweeën te doen.  Wel hadden we beide het gevoel dat de boot flink leeggehaald is. Er zijn nog wat spullen maar het is wel anders dan wij hadden verwacht

De plannen die we gisteravond tijdens een vismaaltijd met de makelaar en eigenaar voor de resterende dagen hebben gemaakt werden vanochtend tijdens de koffie op het terrasje weer bijgesteld. We zouden vandaag opnieuw naar de boot gaan om de werfbaas door te geven wat er allemaal nog moest gebeuren en wat wij wilden dat hij nog aanvullend voor onze rekening nog deed. De werfbaas bleek geen tijd te hebben dus dat wordt morgen heen gaan.

De eigenaar nam ons mee naar de werkplaats van de Happy Skipper, het bedrijfje van hem en zijn compagnon, om ons de opslag van de Kolibri te laten zien. De dinghy (bijboot), de outboard (buitenboordmotor), de (reserve)zeilen en de buitenmatrassen voor op het dek lagen daar. Het was een hele berg! Kun je nagaan wat een bergruimte de Kolibri heeft. De reserve en extra zeilen waren in zeer goede conditie en ze zijn er in allerlei soorten en maten, daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. De bijboot is rood, 3,80 m lang maar zonder vaste bodem. Deze is voor onze grote reis niet geschikt maar voor de komende jaren prima. Er zit een 20PK motor bij wat veel vermogen is. Wij hebben thuis nog een 4PK staan. Deze zware buitenboordmotor moet je aan boord takelen met een kraantje dat aan de reling zit.

Vandaag is het dan eindelijk zover, we gaan Kolibri in levenden lijve zien. In een slakkengangetje zijn we achter de eigenaar aangereden en na een uur tuffen waren we dan op de jachtwerf waar Kolibri al een tijdje ligt. De eerste blik op Kolibri was positief, het schip ziet er op de kant handelbaar en solide uit. De anti-fouling was netjes aangebracht en de schroef glom ons tegemoet. Het viel tegen dat er nog veel klussen aan de boot moeten gebeuren. De romp was nog niet gepolijst, het dek en de opbouw waren rood van het Sahara zand dat er is opgewaaid. Maar toen we daardoor heen konden kijken zagen we Kolibri voor wat ze werkelijk is, een eerlijk en degelijk schip. Het schip is mechanisch keurig en vakkundig onderhouden en niet kapot geklust. Benedendeks is de boot netjes, bijna geen schroefgaatjes van oude handige gadgets. Gewoon net en degelijk. De kleur en het design van de bekleding is niet echt onze smaak, maar zeker niet lelijk en het is een zware en oerdegelijke stof en de bank zit heerlijk.

We hebben al met al een flink aantal uren op de boot rondgebracht, alle laadjes geopend, proefgelegen op de bedden en gewoon lekker rondgeneusd. En natuurlijk hebben we wat dingen gevonden die nog niet in orde zijn, op het dek een paar plekjes gevonden waar de gelcoat is beschadigd, maar wat is het een mooie boot. Dit is onze droomboot waarmee we samen op reis willen.

Net als de huidige eigenaar zijn wij tweeën ook emotioneel, het is zo’n grote stap en onwerkelijk om alle uren van zoeken, dromen en rekenen nu in werkelijkheid te zien en te voelen en ons voor te stellen hoe het is om op Kolibri te wonen en te reizen. We zijn er alle twee beduusd van.    

Beide waren we vroeg op, een beetje nerveus en opgewonden omdat we vandaag de Kolibri zouden gaan bekijken. Na een boodschapje (nog geen vers brood op 2e Paasdag) en ontbijt, dronken we koffie met de eigenaar op het terras. Tot onze verrassing zei hij dat we vandaag nog niet naar de boot konden omdat nog steeds alles dicht is. De eigenaar van de werf heeft volgens zeggen veel ervaring in het werken met boten en kan alles maken, hij heeft veel apparatuur tot zijn beschikking.
Morgen gaan we dus echt heen. Wel een beetje een tegenvaller voor ons want we zijn o zo nieuwsgierig.
De eigenaar wil ons meenemen naar de Marina om daar wat mensen te ontmoeten en daarna regelt hij een huurauto voor ons en neemt ons mee naar het strand. Wij besluiten ons te laten meenemen in zijn plannen, ‘go with the flow’… Alles gaat hier op zijn gemakje hebben we wel door. Stiekem is dat ook wel lekker maar het is wel even heel anders dan het gehaaste Nederland. In de haven drinken we wat en deelt de eigenaar zijn avonturen op de Kolibri. De huurauto krijgen we overhandigd op een afgelegen parkeerplaatsje, een kleine witte Matiz waarmee je goed door de krappe straatjes rijden kunt. Op het strand ontmoeten we de makelaar en zijn vrouw (Duits van origine), krijgen we gratis een biertje aangeboden door de eigenaar van het strandtentje omdat het zijn naamdag is en zwemmen we in de zee wat heerlijk verkoelend is.
De eigenaar van het strandtentje blijkt een Nederlands vrouw te hebben en de zonen spreken vloeiend Nederlands wat weer een leuk gesprek oplevert, we genieten ervan.
Na een zalige lunch op een terras aan de haven houden we siësta, we hebben het tempo al goed te pakken. Nu op weg om nog wat van de omgeving te zien en ergens iets lokaals te eten.

Gisterochtend (1 mei) bracht zoon Maarten ons met de Mini naar Schiphol, we waren ruim op tijd om op ons gemak in te checken. Het was heel rustig op de luchthaven. Alleen bij de controle bleek Herman gereedschap mee te hebben wat ze niet mochten toelaten. Helaas zat zijn Leatherman er ook bij en een favoriet tangetje dat hij al heel lang heeft. Ze gaven ons nog het alternatief om terug naar de vertrekhal te gaan en het daar in te laten pakken en naar huis op te laten sturen maar dat zagen we toch niet zitten.
De vlucht verliep rustig en door wind mee waren we eerder in Thessaloniki waar we een krappe overstap hadden op een lokale vlucht naar Samos. ‘s Ochtends hadden we op het laatste ogenblik gekozen om toch geen ruimbagage mee te nemen omdat we anders deze korte overstap weleens niet zouden halen. We waren nu blij met deze beslissing. Inchecken in Griekenland ging voorspoedig, we hadden alle papieren en de QR code gereed om te tonen zodat we een vlotte doorgang hadden. We hadden ruime een half uur totdat het boarden begon.
Met een busje werden we naar een klein propellervliegtuigje gebracht, we zaten voorin. In driekwartier landden we op Samos. De vlucht was rustig omdat er weinig wind was.

Wat was het leuk om vanuit de lucht de kust van Turkije te zien en verschillende Griekse eilanden te zien langskomen. Voor mij de eerste keer dat ik hier in deze regio ben. Herman heeft hier al eens gezeild met Sabine.
Op het vliegveld werden we al opgewacht door de makelaar en de eigenaar, een hartelijk welkom met een lekkere fles witte wijn, een specialiteit van Samos. Wat was het warm in onze winterkleding! Met de auto werden we naar ons hotelletje gebracht. Ze zijn eigenlijk niet open maar de makelaar heeft dit voor ons geregeld. Een kleine kamer met een ieniemienie balkonnetje. Goed genoeg voor ons.

Na 1,5 uur lekker niksen en opfrissen ontmoetten we de eigenaar opnieuw, ditmaal om over de boot te praten. Het is duidelijk dat hij veel van Kolibri houdt en moeite heeft om haar los te laten.

In het kleine dorpje lopen we makelaar en de eigenaar regelmatig tegen het lijf. Waar bij de makelaar duidelijk de ratio, de deal, maar ook de relatie van belang is, is dat bij de eigenaar moeilijker te doorgronden. De man is duidelijk geëmotioneerd en lijkt er dubbel in te zitten. De verkoop van Kolibri is een grote stap voor hem en lijkt het afscheid van een leven of een droom voor hem te zijn. Als we ze tegenkomen eindigen we iedere keer op een terrasje dat op wonderlijke wijze voor ons wordt geopend. Zeker bijzonder omdat de makelaar ook de burgemeester van het dorpje is. Samen met de burgervader de wet overtreden is blijkbaar wel goed.

In de avond is een kerkdienst vanwege Pasen, het gezang schalt door het hele dorp. Na de dienst nemen de mensen het heilige vuur met een kaars in de hand mee naar huis.
Na een onrustige nacht met heel veel keiharde knallen (dit is een traditie met Pasen) genieten we van de rust aan het haventje, en belanden we aan de koffie met de eigenaar. Na het ontbijt gaan we aan de wandel met als doel het klooster wat bergopwaarts ligt. Er is een heilige grot met gebedsplekken. Een flinke, warme klim, we doen rustig aan. In de grot is het heerlijk koel. We steken een kaarsje aan voor onze droom.

We lopen terug via de kerk en komen veel ruïnes van oude tijden tegen. Een fris biertje krijgen we bij het nu welbekende tentje. We treffen een Australiër aan die veel weet te vertellen over de geschiedenis van het geloof. Een interessant stukje geschiedenisles. Leuk hoor zulke ontmoetingen, dit is een deel van waar wij naar uitzien als we straks op reis gaan.