Blog SY-Kolibri.com

Het weer is nog steeds heel mooi en de temperaturen zijn 30+, we zoeken dus regelmatig de schaduw op want in de zon is het niet uit te houden. Gisterenavond besloten we na het eten de dinghy te water te laten en het riviertje Yar op te varen. Op de kaart hadden we gezien dat je tot aan een brug kon varen, misschien konden we aan het eind nog even wandelen. Eenmaal onder de brug door in Yarmouth kwamen we langs verschillende drijvende pontoons waar nog heel wat zeilboten afgemeerd lagen. Een watertaxi vanuit de haven brengt de mensen naar hun schip of haalt hen op, een mooie dienst en handig want zo zijn er meer ligplaatsen in de haven.

Eenmaal hogerop de rivier daalde de rust neer, wat een bijzondere omgeving. Het land loopt voor een groot deel onder, we zagen enkele bootjes varen, groepen met zwanen en spelende kinderen aan de waterkant. We kwamen langs huisjes aan het water met een eigen steiger waar boten aan lagen en zagen houten roeiboten langskomen van een roeivereniging. Wat een pittoreske omgeving is dit. Een andere bijboot zagen we voor ons uit tot aan de brug bij Freshwater varen en daar aan de kant op een kiezelstrandje hun boot neerleggen. Ze liepen over de brug en wij gokten dat zij op weg waren naar een pub. Dat leek ons ook leuk om te doen dus deden wij hetzelfde met onze dinghy en na een stukje lopen kwamen we aan bij The red Lion, een lokale pub. Binnen was er nog een plekje aan de bar voor een pint. Leuk om zo tussen de lokale bevolking te zitten en zo de sfeer te proeven.

We wilden voor het donker thuis zijn dus togen we te vroeg naar onze zin weer terug naar waar we de dinghy op het droge hadden getrokken. Eenmaal de bocht om hadden we uitzicht op het water en Herman zei lachend: “Kijk, daar drijft een bootje op het water, het zou toch niet die van ons zijn?”. Na goed gekeken te hebben zag ik dat het wel ons bootje was… 

Ojee, we beseften meteen wat voor domme fout we hadden gemaakt. Het is natuurlijk een getijde rivier en het werd hoogwater toen we aanmeerden. Beide hebben we er niet aan gedacht om de dinghy vast te binden aan land. Wat voelden we ons dom! Even overwogen we de mannen in de pub te vragen om te helpen maar al snel had Herman zijn broek en vest uitgetrokken en stapte hij dapper in zijn ondergoed het water in. Zijn slippers kwamen vast te zitten in de modder, wat was dat een hilarisch gezicht. Ik heb het allemaal gefilmd en we lagen beide dubbel van het lachen. De rat die ik op de heenweg over de weg had zien lopen hielp niet om ontspannen de tijd te nemen. Herman gooide zijn slippers mijn kant op en dook in het water. Eenmaal bij het bootje lukte het niet om er uit het water in te klimmen, het is daarvoor veel te licht en wiebelig. Herman duwde het bootje naar de kant en klom erin, dat was stap één. Nu moest ik nog met alle spullen droog aan boord komen. 

We besloten naar de andere kant van de brug te varen, ik zag dat er een wat dieper stukje was waar Herman naar de kant kon komen. De motor wilden we niet beschadigen door hem over de rotsige bodem te slepen. De schroef kan daar niet tegen. Met wat vlieg- en kunstwerk stapte ik in. Herman begon het koud te krijgen dus kleedde hij zich wiebelend en al om. Wat een avontuur was dit, dit zouden we niet snel vergeten en deze beginnersfout zullen we niet snel nog eens maken.

De terugtocht was betoverend, met een prachtige zonsondergang als cadeautje. Zo zie je maar weer, als je op pad gaat, maakt niet uit hoe ver, dan maak je de leukste dingen mee. Je snapt wel dat Herman uitkeek naar de heerlijke warme douche die hem weer helemaal fris en fruitig maakte. 

Vandaag besloten met de fietsjes op pad te gaan richting Freshwater. We hadden gisteren een mooi pad gezien. Het bleek niet een echt fietspad te zijn maar na het eerste stuk lopen konden we lekker fietsen, onder de bomen met naast ons de river Yar waar we gisteren ons avontuur beleefd hadden. In Freshwater was er een Tesco, een grote supermarkt. We zochten naar een data kaartje en dachten er een gevonden te hebben maar het bleek toch de verkeerde te zijn. Een jongen die ons hielp zei dat ze 15 jaar achterlopen in deze streek maar dat in de hoofdstad waarschijnlijk wel een telefoonwinkel zat waar ze ons konden helpen. We moeten ons later nog maar eens wat meer verdiepen in hoe data kopen in het buitenland werkt. 

Op weg naar de Needles, het meest zuidwestelijke punt van Wight merkten we dat het te heet was om door te fietsen, er was geen schaduw en het was een hobbelige weg. The red Lion riep ons terug en daar hadden we een heerlijk verfrissend biertje. Op de terugweg namen we een wandelroute die eigenlijk ook niet voor fietsen was maar wel af en toe tussen de bomen doorging dus beter vol te houden is. Het landschap is hier glooiend, er wordt graan of mais verbouwd en de graslanden zijn dor. Het moet hier warm en droog zijn in de zomer. Voor ons leek het wel of we in Zuid-Frankrijk aan het fietsen waren, het zweet droop van ons af. Wel leuk om op deze manier de omgeving te verkennen. Ik overwoog nog om in mijn eentje door te fietsen naar de hoofdstad maar zag het niet zitten. 

Eenmaal bij de boot nam ik de sup en ging door de haven en onder de brug door en legde de sup aan een mooring en heb heerlijk gezwommen. Op de terugweg werd ik aangehouden omdat ik niet in de haven mocht suppen omdat het er te druk en smal is. Dan maar zo snel mogelijk naar de boot, het zwemmen konden ze me niet meer afnemen.

In de avond hebben we op een terras met uitzicht op de ferry en het water een drankje gedronken. Hier zaten veel toeristen en dagjes mensen die met de ferry heen en weer gaan of in een hotel zitten. Wederom trakteerde de hemel ons op een spetterende zonsondergang met de geankerde zeilboten net buiten de haven op de achtergrond.
Morgen weer en route…

Zondag hadden we een luie dag die uiteindelijk werd verlengd met de maandag omdat we te laat opstonden en te langzaam op gang kwamen om het tij nog te halen. We deden nog wel een dappere poging om te gaan, we gooiden los maar na een paar honderd meter voelde het toch niet goed en keerden we om. We beseften dat Kolibri ons huis is wat we misschien riskeren en dat is het niet waard. Vast komen te zitten op een drempel met afgaand tij is niet iets wat je wil wagen.
Ik ben nog op de sup weggeweest. De stroom was opgaand dus ging ik er tegen in vlak langs de rand van waar het land droog was gevallen. Dit was modderachtige slik dus stapte ik maar niet af. Het is heel rustgevend om zo op de rivier te zijn.
We besloten de Blue Bell in Emsworth te bezoeken voor het avondeten. Buiten op het terras was er nog een plekje. Herman ging met de dingy en ik met de sup. We lieten de dinghy en sup aan een slot achter, dat was best spannend omdat er heel veel mensen in dit dorpje rondwandelen en op en rond het water bezig zijn. Gelukkig vonden we alles in goede staat weer terug. Met volle buiken, we hadden ook een heerlijk toetje genomen, keerden we terug naar de boot. Het was rustig weer en de stilte en rust op het water was opvallend en heel fijn. Wat een bijzondere omgeving is dit, we genieten er volop van. De rivier die elke 6 uur volstroomt en land onder water zet en daarna weer leegloopt en het landschap totaal verandert, vogels, planten komen tevoorschijn. De mensen hier zijn een met hun omgeving, er gebeurt van alles op het water en dat is erg leuk om te zien.

De volgende ochtend verliep het vertrek rustig en kalm, alsof we vaker samen varen. We hebben sinds kort “Marriage Savers”, een grappige uitdrukking voor een koptelefoon met microfoon. Bij aan- en afmeren hebben we alletwee zo’n “Madonna” headset op. Het ziet er misschien wat bijzonder uit, maar het helpt ons om als een geolied team het schip zonder stem verheffen en schade aan te meren. 

Nadat we het havengebied van Chichester waren uitgevaren zijn we de Solent (het water tussen het vaste land en the Isle of Wight) verder naar het west afgevaren. Helaas was er te weinig wind om te kunnen zeilen maar met hulp van de stroming en de ijzeren fok kwamen we net na de middag aan in Yarmouth. Een prachtig oud stadje met een getijde haven waar de schepen net als op Terschelling gestapeld worden tot er echt niets meer bij kan. 

Om half 10 verlieten we de haven van Brighton met een blauwe lucht en een heerlijke halve wind tussen de 12 en de 18 knopen. Perfect zeilweer, we genoten volop. Het tij hadden we volgens berekening mee en pas bij Selsey Bill kregen we het tij tegen en zetten we de motor bij omdat we minder dan 3 knopen gingen. In de verte konden we The Isle of White zien, wat bijzonder dat we nu hier beland zijn. The Solent schijnt een prachtig zeilgebied te zijn met riviertjes die je op kunt zeilen. Er zijn talloze moorings maar die zijn bijna allemaal verhuurd aan lokale bootjes mensen. Je kunt er eentje oppikken met de kans dat je moet verkassen als de eigenaar terugkomt. Wij kozen the Thorney Channel om daar aan een visitors pontoon te liggen. Toch weer even wat spanning om een getijde gebied in te varen. Goed de pilots bestudeerd en ook nog even een belletje gedaan naar Chichester Harbour voor info over de waterdiepte. Eenmaal over de ‘bar’ voor de ingang voelde we ons comfortabel genoeg. Met een schuin oog naar de watermeter bereikten we tegen drie uur het pontoon. De stootwillen hingen wat te hoog maar met hulp van medezeilers die daar al lagen kwam het helemaal goed. 
Onderweg waren we bij het windpark Rampion (waar Herman aan de fundaties had gewerkt) onze zeilvrienden van een paar jaar terug naar Oost Engeland tegen. We zochten elkaar op de plotter op en spraken een paar via onze nieuwe marifoon. We ontdekten dat we nu ‘buddyboten’ aan kunnen maken zodat we die meteen kunnen zien als we bij ze in de buurt zijn. Zo gaan we vast nog veel meer ontdekken van deze nieuwe marifoon.
We kregen tijdens de toch ook te horen dat een bevriend zeilstel van die groep met pech werd weggesleept naar de rivier waar wij van plan waren heen te gaan. Herman bood aan om te helpen want zij waren juist op weg terug naar Nederland.
Met de Walker Bay volgeladen met gereedschap togen we naar de marina waar zij lagen en gingen ze aan de slag. Er was een probleem met de stuurinrichting. Het was een fijn gevoel om te kunnen helpen. We aten samen en voor het echt helemaal donker was voeren we terug naar Kolibri waar we nog een drankje in de kuip namen, genietend van de plek waar we nu zijn en de geluiden die het afnemende tij met zich meebracht.

De volgende dag gingen we na het ontbijt terug om verder te werken. Gelukkig lukte het rond het middaguur om de boot weer sturende te krijgen om in ieder geval weer veilig naar Nederland te komen. Met hun fietsjes gingen Janneke en ik boodschappen doen en op zoek naar een slot voor onze elektromotor. Helaas vonden we er geen maar we reden door leuke dorpjes en groene fietspaden.
Na een proefvaart naar het pontoon namen we afscheid van elkaar. Wat was het fijn om elkaar weer even gezien te helpen en om te kunnen helpen zodat zij weer konden aansluiten bij de groep die in Eastbourne op hun wachtte.

In de middag hebben we nog geprobeerd de Tarp op te hangen, we hebben nu schaduw maar het ziet er niet uit. Nog even wachten tot september en dan wordt de kuiptent gemaakt, daar kijken we naar uit.
In de avond namen we het bijbootje en vaarden we naar Emsworth om even de benen te strekken. Er was een speciale dinghydock waar we aan konden leggen. Een ijsjeswinkel of terrasje konden we niet vinden maar het was wel leuk om daar even rond te lopen.
Bij terugkomst nodigden we de buren uit voor een drankje aan boort. We genieten ervan om andermans verhalen en ervaringen te horen en de onze te vertellen.
Morgen gaan we een dag luieren dus schrijf ik geen blog.

Als eerste plaatsten we de speakers in onze slaapkamer, nu hebben we daar ook muziek, wat een luxe. Ik weet zeker dat we er enorm van gaan genieten. Onze wens voor een Fusion systeem kwam voort uit dat vertrekkers aanraden om hetgeen wat je in het landleven comfort geeft niet op te geven. Deze dingen zorgen ervoor dat je je op moeilijke momenten kunt ontspannen. Ieder heeft nu eenmaal dingen die bij je horen en waar je je fijn bij voelt. Voor ons beide is dat muziek en lezen. Ikzelf heb handwerken altijd fijn gevonden dus naai- en handwerkspullen krijgen ook een plek op de boot. Vincent besloot vandaag weer terug te reizen naar Londen. Herman en hij gingen samen naar de stad om die heerlijke burger als lunch te eten. Volgens hen was hij verrukkelijk. 
Herman ging ook op zoek naar een plug en kabel om de laatste dingen van het geluidssysteem te regelen. Daarna kan alles weer terug op zijn plek gezet en is de klus geklaard. 
We bereiden ons voor op de zeiltocht van morgen door goed naar het weer en het getij te kijken en de havens die we kunnen aandoen. Het liefst ankeren we ergens of liggen we aan een mooring. We kijken ernaar uit om met z’n tweetjes te zijn en te genieten van wat er op ons pad komt.

Een leuke klussen dag. Herman besloot het net nieuw aangeschafte Fusion muzieksysteem en de nieuwe marifoon in te bouwen. Er moesten veel draden getrokken worden dus was het fijn dat ik kon helpen. De boot zag er meteen uit als een ontplofte klasboot met luiken en kastjes die open stonden en de kaartentafel met alle draden zichtbaar, een chaos dus. Ik deed tussendoor wasjes en schreef dit blog en zette het eindelijk op de website.
Ondertussen is Vincent aan het leren, doen we af en toe een puzzel samen en gaf ik hem zwemles in de zee. We fietsten een klein stukje de haven uit en gingen bij een strandje in het water. Achteraf was het niet de beste plek want we haalden onze voeten en handen open aan de rotsen die net onder het water lagen. De watertemperatuur was heerlijk en ik probeerde wat uitleg over hoe je het beste ademt tijdens de borstcrawl te geven.Na het douchen namen we met z’n drieën een Uber naar de stad en lieten ons afzetten bij de beste burgertent van de UK. Het was take-away dus besloten Herman en Vincent morgen als lunch een burger te nuttigen. Na even verder zoeken vonden we een klein Mexicaans burrito tentje wat er goed uitzag. Het eten was zeer smaakvol en de sfeer was goed. Een aanrader dus!
Brighton is een keurige marina (Premier marina’s). Het is net een dorp met een eigen bioscoop, restaurantjes en winkeltjes en zelf een eigen MacDonalds. Er rijdt een bus rechtstreeks naar de stad en aan de oost en westkant zijn strandjes met grind.

Vanmiddag vertrekken Pepijn en vriend weer terug naar huis, eerst bussen, treinen en dan vliegen. Herman en ik namen samen met hen de bus richting het centrum en namen daar afscheid.
Een vriend en collega van Herman woont met zijn vrouw in Wales en stuurde ons wat aanbevelingen voor leuke winkeltjes, pubs en restaurantjes. We kwamen in een hele leuke buurt terecht die een beetje alternatief aanvoelde. Kleine winkeltjes van allerhande soort, barretjes, lunchrooms etc. Herman vond nog een hoedenwinkel met tal van keuzes in zijn maat (hij heeft een wat groter hoofd dan gemiddeld). De hoed die hij kocht is voor wat nettere gelegenheden, hij staat prachtig.
We aten een bijzondere tosti en dronken een lekkere IPA en GT (gin-tonic) bij the Pond en genoten van de tijd samen. Dit voelt als vakantie.
Eenmaal terug op de boot maakten Vincent en ik een heerlijke salade en genoten van de tijd samen en de mooie gesprekken die ontstonden. 

Vandaag zijn we om 13.00 uur aangekomen in Brighton Marina nadat we gisteravond om 21.30 vanuit Ramsgate vertrokken zijn. Het plan was om om 20.00 uur de trossen los te gooien maar de heerlijke curries bij een klein Indiaas restaurantje en de forse regenbui die ons overviel toen we daar de deur uitliepen (HELP… de luiken stonden nog open!) maakte dat het toch wat later werd. 
In het donker wegvaren in een vreemde Marina waar weinig manoeuvreerruimte is blijft niet ons favoriet. We hielpen allemaal mee en kwamen netjes de vaargeul in waarna we na een paar tonnen gevolgd te hebben naar het zuiden afbogen terug het Kanaal in. Als eerst hadden Herman en Mischa drie uur de wacht. Herman en ik wisselde elkaar elke drie uur af en de jongens namen elk een wacht van twee uur op zich zodat we steeds een andere samenstelling hadden. Dit is fijn want aan het eind van je wacht word je wat moeier en een fris iemand zorgt ervoor dat je weer alerter wordt. 

De groep aan ferries die iedere 10 minuten aankomen en vertrekken bij Dover tijdens onze passage bracht wat gezonde spanning me zich mee. Verder was het vrij rustig. De stroom hielp ons flink mee en de snelheid lag tegen de 7 knopen. Later in de nacht nam de wind af tot 5-6 knopen en nadat de snelheid onder de 3,5 knopen kwam hebben we de motor bijgezet want het tij begon ook tegen ons te keren. Doorvaren tot na Brighton zat er niet in vanwege de stroming en de wind die aan het eind van de middag zou gaan draaien. Gelukkig hadden Vincent en ik al gereserveerd in Brighton (want we hadden gehoord dat de haven misschien dicht was vanwege baggerwerkzaamheden) dus konden we via de VHF ons boxnummer ontvangen en direct doorvaren. 
We verdeelden de taken en besloten achterwaarts in de box te varen met aan één kant een vingersteiger en de andere een motorjacht. Eenmaal in zijn achteruit bleek de boegschroef niet te werken, je hoorde hem wel maar hij had geen kracht. Met wat zweetdruppels en samenwerking lukte het ons de tweede poging al om Kolibri veilig in de box te krijgen. Herman gebruikte het effect van de roerwerking, gelukkig had hij dat vaak kunnen oefenen op onze vorige boot, de FeelingGood!
Toevallig kwam er een andere eigenaar van een Super Maramu naar ons toe om wat lijnen aan te nemen, hij ligt ook in deze haven.Herman had bijna niet geslapen dus die ging wat bijslapen terwijl de jongens naar de pier en het strand gingen. Ik zag dat er een wandel- en fietspad onderaan het klif liep en had het plan om met het fietsje bovenlangs terug te gaan. Het was heerlijk weer en ik nam mijn boek mee. Het was leuk om de omgeving te verkennen. 
Omdat we ons zorgen maakten dat we de boegschroef verloren waren wilden we onder water kijken. Toen ik binnen keek zag ik de pin er nog inzitten! We begrepen meteen wat er gebeurt was. Ik had Pepijn niet de opdracht gegeven om de pin eruit te halen. Als Herman en ik samen zijn dan is onze routine dat ik dat altijd check. Op het IJsselmeer laten we de pin er vaak uit omdat je kortere tochten maakt maar op zee hadden we hem natuurlijk erin gedaan. Gelukkig kwamen we er goed van af, anders hadden we er weer een klus erbij gehad.

We sliepen allemaal heerlijk uit. Wat was het lekker om op een stilliggend schip te slapen zonder bonkende motor naast je en allerlei gepiep en gekraak om je heen. We liggen naast een grote catamaran van een Nederlands stel dat ook op de boot wil gaan wonen. Omdat de haven klein is en de deining (swell) de haven inrolde en de boot hierdoor flink lag te rollen gingen we na de brunch ieder ons ding doen aan land nadat we eerst de boot een flinke schoonmaakbeurt gegeven hadden. De jongens namen een duik in de zee bij een strandje in de buurt en ik ging wandelen door Ramsgate en allereerst op weg naar het station om Vincent tegemoet te lopen. Hij komt ons een paar dagen bezoeken en meevaren wat we erg gezellig vinden.
Samen doorkruisten we de stad en vonden een grote kerk en een hele stoet mensen die op een optocht stonden te wachten, later bleek dat het om een Pride ging. 

Het puzzelen welke tijd we het beste konden vertrekken waren we een beetje verleerd. Predict Wind, Navionics en de pilots hielpen ons bij het besluit om om 20.00 uur uit te varen. Het was de enige kans de komende dagen om weer een stuk westelijker te komen. Brighton moest zeker lukken en misschien nog wel iets verder (Chichester of Portsmouth). Het getij tegen zouden we hoe dan ook weer meemaken maar we hoopten dat het beetje wind wat er stond een hoop goed zou maken.

Voordat we het water opgingen tanken we de dieseltank vol om daarna op weg naar Den Oever te gaan. Net wel, net niet bezeild, het wisselde elkaar af. Onderweg bedachten we dat Navionics vernieuwd moest worden, meestal gaat dat vrij makkelijk maar het downloaden bleef steeds aan het eind vastlopen. De zee op zonder update wilden we niet dus na de sluis legden we aan wal en na goede hulp van de helpdesk via Teamviewer lukte het downloaden en konden we verder richting Den Helder. 
Het tij hadden we nog precies mee want in het Marsdiep wil je dat niet tegen hebben. De zeilen konden uit en we konden genieten van de stilte zonder draaiende motor, wat een genot! Onze bestemming was Dover (ruim 180 mijl) of als het lekker zou gaan Eastborne. Kalm zagen we alle kustplaatsen voorbijkomen, het was heel rustig op het water en pas bij IJmuiden troffen we wat grote schepen aan en moesten we beter kijken hoe we de shipping lanes het beste konden passeren. Na het avondeten, vanaf 20.00 uur startten we het wachtlopen, ik met Pepijn en Herman met zijn vriend, drie uur op en af. De nacht verliep rustig met af en toe een oproep naar een schip of een kleine aanpassing van de koers. 

Gedurende de volgende dag merkten we dat de wind al eerder draaide dan voorspeld was. Het zorgde ervoor dat we aan het eind van de middag stroom en wind tegen hadden en we maar 1 knoop snelheid hadden. We besloten koers te zetten naar Ramsgate en maakte nog een paar slagen om zeilend meer snelheid te maken. Voordat het avond was kwamen we daar aan, een haven van gemiddelde grote die flink vol lag. We mochten langszij naast een grote, nieuwe catamaran met Nederlandse eigenaren. We ruimden samen de boot op en hingen alles te luchten. De jongens gingen nog de stad in, het was ten slotte zaterdagavond.
Wij waren moe en na een douche zochten we ons bedje op en sliepen als roosjes. De oversteek is achter de rug, we hebben Engeland veilig bereikt.