Blog SY-Kolibri.com

Er zijn alweer een paar weken voorbij sinds we als trotse eigenaren van Kolibri van Samos naar Nederland vlogen. De vlucht naar Nederland ging prima, maar de overstap op Athene bracht toch nog wat verrassingen met zich mee. Tijdens de binnenlandse vlucht van Samos naar Athene werden de regels met betrekking tot PCR testen en COVID19 verandert. Waar we voor vertrek nog geen PCR test met een geldigheidsduur van 72 uur nodig hadden (want de Egeïsche eilanden waren groen gebied) hadden we nu ineens een PCR test nodig. Full stress in Athene, met kunst en vliegwerk op de luchthaven een sneltest laten afnemen. Om er vervolgens bij de gate achter te komen dat er de exacte regels een PCR test eisten. Met veel geduld en diplomatie toch nog ons plekje aan boord van het vliegtuig kunnen bemachtigen.

Terug in Nederland mochten we gelijk weer aan het werk, weliswaar met een hoofd vol van Kolibri. Een onwerkelijk gevoel, zoveel jaren gedroomd van onze vertrekkersboot en nu is ze van ons. Langzaam maar zeker komt de realiteit van het hebben van een boot in Griekenland ons leven binnen. We beginnen met het maken van onze ’to-do’ lijstjes die maar steeds langer worden. Naast een aantal administratieve zaken (BTW aangifte, inschrijving in het kadaster, melding maritieme frequenties, verzekering) worden de plannen voor de terugreis naar Nederland steeds duidelijker.

We hebben nog getwijfeld om Kolibri voor een paar jaar op Samos te laten, het is immers een prachtig gebied. Maar uiteindelijk hebben we er toch voor gekozen om haar terug naar huis te varen. Een reis van ruim 3000 mijl waarvoor we nog veel zaken moeten regelen. Als eerste hebben we vrienden bereid gevonden om met ons mee te varen als opstappers voor het eerste deel. Een leuke crew waar we het zeker goed mee zullen hebben. We delen de tocht op in 2 stukken, eerst van Samos tot Lissabon en als tweede deel van Lissabon naar Medemblik. Voor het eerste deel van bijna 2000 mijl trekken we 3 weken uit, en voor de laatste 1200 mijl een kleine 2 weken. Omdat Herman 3 weken vakantie heeft, hebben we voor het tweede deel een schipper gezocht en zoeken we een aanvullende bemanning. Hella blijft wel de hele tocht mee varen, voor haar een reis van in totaal zo’n 5 weken.

Nu we hebben besloten om dit jaar naar Nederland te varen, moeten er versneld allerlei klussen aan boord gebeuren. De werf op Samos is al bezig met de zaken die uit de aankoopkeuring naar voren zijn gekomen, maar hier komen een nieuwe plotter, AIS, reddingsvlot, zonnepanelen en nog andere zaken bij. We hebben alle elektronica in Nederland gekocht en via DHL naar Samos verstuurd. Op dit moment is het spannend of deze doos en de extra dozen met scheepsuitrusting op tijd aankomen. We checken de tracker op de site van DHL meerdere keren per dag.

We hebben besloten dat Medemblik de nieuwe thuishaven van Kolibri wordt, een voor ons vertrouwde haven dicht bij de ouders van Herman.

Bijna al onze vrije uurtjes zijn gevuld met zaken op en rond Kolibri. Vooral veel voorpret, maar af en toe ook stress over de klok die toch wel hard richting ons vertrek tikt…..

Gisteren is tijdens het aanmeren in de haven van Phytagoria de boegschroef uitgevallen. Het aanmeren was uiteindelijk nog een heel ding. Vandaag is de elektromonteur langs geweest om het elektrische systeem van de boegschroef door te meten. De relais werkten prima, maar ergens in de bedrading op de motor moet er iets niet goed zijn. Afgesproken dat dit wordt nagekeken en opgelost op de jachtwerf. De elektricien doet normaliter ook alle elektrische installaties voor de werf en we hebben hem dan gelijk ook uitgelegd hoe wij de plotter, AIS en multiplexer geïnstalleerd willen hebben. Hij leek het gelijk te begrijpen en zal dit werk later (in opdracht van de werfbaas) gaan uitvoeren.

Ik merk dat ik (en volgens mij Hella ook) steeds wat zenuwachtiger worden voor het afronden van ‘de deal’. Nu is het moment om defecten te zien en die voor rekening van de verkoper te laten oplossen. Ik ben er wat knorrig en verstrooid door, in mijn hoofd blijf ik steeds de punten en de risico’s nalopen. Verstandelijk weet ik dat we alles goed hebben gedaan, maar ik blijf toch het onrustige gevoel houden. Hopelijk ronden we vanavond alles af en ligt het vast.

Later in de middag zijn we nog een stuk gaan zeilen met de eigenaar. We hebben vooral geoefend om te manoeuvreren, eindeloos overstag gaan, aan de wind, ruime wind, voor de wind, reven en MOB oefening. We speelden een klein beetje met de zeiltrim. Wij zijn met de Feeling gewend om veel met de zeilen te spelen en genieten hier ook van. Dit gaan we vast nog veel doen als we zelf op pad gaan met de boot.
Het aanleggen was spannend omdat de boegschroef uitgeschakeld was, gelukkig stond er minder wind dan de dag ervoor.

We hadden met onze Duitse vrienden afgesproken om samen te eten. Op dinsdag verrasten ze ons met een fles bubbels (om ons alvast te feliciteren met de aankoop). Op woensdag toostten we op ons en Kolibri en de mooie toekomst die we samen zullen hebben.

Aan het eind van de maaltijd kwamen de makelaar en eigenaar om het contract te tekenen. Wat was dat een bijzonder en emotioneel moment. Onze reis naar Griekenland en ons geduld is niet voor niets geweest. We mogen ons de trotse eigenaren noemen van Kolibri!

Onze eerste nacht op de boot is een feit! We hebben best goed geslapen, het voelde vreemd want als je in een boot slaapt word je lekker in slaap gewiegd en dat hadden we nu niet.
Om 9 uur, zonder een waarschuwing bewogen we opeens… Dat was fijn, ze waren er op tijd bij om ons in het water te krijgen. We konden nog vlug van de boot afstappen om de te water lating te filmen. De verstagingen van de bezaansmast moesten wel losgemaakt worden wat je bij een jacht met één mast niet hebt. Het ging vlot en voor 10 uur lagen we in het water. Het was goed om de Kolibri in het water te zien drijven, dit is waarvoor ze gemaakt is.

De eigenaar kwam toen net en hij nam de leiding. De motor en de generator gingen aan, en die deden het meteen (na 9 maanden stilstaan is dat een goed teken). Hij legde ons van alles uit over de systemen aan boord en wat je in welke volgorde aan moet zetten. We hebben nog een hoop te leren! Eenmaal op zee was er nog best wat golfslag maar je merkte er bijna niets van. Wat is dit een stabiele boot, zo rustig als ze vaart.

We motorden eerst een eind uit de kust (we moesten nét te hoog aan de wind dus zeilen ging nog niet) en daarna gingen de zeilen uit. Bijna alle systemen zijn elektrisch dus het uit en inrollen van de zeilen is een hele andere ervaring dan op onze vorige schip Feeling Good!.

Ik weet niet wat Samos ons wil leren…geduld hebben misschien?
Na een nacht met veel wind (windkracht 6/7) pakten we onze koffers en ontmoetten we de eigenaar bij het bekende koffietentje. We zouden met 2 auto’s naar Karlovasi gaan, de partner van de eigenaar reed met de eigenaar mee en zou de auto mee terugnemen.
We hadden allebei kriebels in onze buik en hadden enorme zin om de boot al varend te leren kennen. Dat is toch waar een zeilboot voor bedoeld is. Bij de Lidl haalden we wat boodschapjes. De rit ernaartoe is een uur en we kennen de weg nu heel goed maar we zijn het ook wel zat om elke keer heen en weer te rijden. Hopelijk nu alleen nog maar 1x terug.
Toen we aankwamen zagen we dat het poetsen van de boot nu eindelijk klaar was. We tilden alle spullen de ladder op en zagen dat er tijdelijke accu’s in zaten. Mooi, de koelkast kon aan.
We zochten de eigenaar op en de werfbaas kwam er ook bijstaan. Helaas deelde hij ons mede dat hij de boot niet in het water zou tillen. Het weer was te onstuimig, te hoge golven en te harde windstoten. Zelfs de vissersboten gingen niet het water op en dat zegt wel wat. Wij konden niet anders dan volgen en de plannen wederom bijstellen. Veiligheid gaat altijd voorop.
Ik leende een stofzuiger en maakte alle hoeken en gaten van de boot schoon. Vooral onder de matrassen lag er aardig wat viezigheid. Ik ontdekte dat de paar vlekken die in het tapijt zitten er makkelijk uitgingen. Alle materialen in de boot zijn van hele hoge kwaliteit, we horen het Amel eigenaren wel zeggen maar we zien nu wat een hoge standaard is gebruikt om deze boten te bouwen. Herman pompte de bilges leeg (een vies klusje). We aten voor het eerst aan tafel en genoten.
We zijn zo blij dat deze boot van ons wordt, we zijn verliefd!
Vannacht slapen we op de boot en PredictWind laat zien dat morgenochtend de wind zal afnemen. Duimen maar weer dat alles meezit…

Ondertussen zijn we al een flink aantal dagen op Kolibri geweest. Ze staat naar onze zin veel te lang op de kant en we kunnen niet wachten om een proefvaart te gaan maken. Zoals Cruyff zei, heb ieder nadeel een voordeel. En het voordeel is voor ons dat wij nu het schip echt in alle rust hebben kunnen bekijken. We denken dat we intussen alle kastjes en luiken wel hebben geopend en bekeken, en dat zijn er op dit schip nogal wat. We hebben zelfs het mangat van de watertank geopend om te kijken of er tekenen van beschadiging te vinden waren. Vanuit het Amel gebruikersforum hadden we gehoord dat als een Amel aan de grond is gelopen dat je dit terug kunt zien aan de bodem van de watertank, hier is bij dit schip het gietijzeren ballastgewicht aan bevestigd. Voor de zekerheid foto’s gemaakt en naar Bill Rouse gestuurd en we kregen al snel een goed bericht terug “All Structural Sound”, maar we mogen de watertanks nog wel een keertje schoonmaken. Op de bodem van de watertank zagen we wat zand dat waarschijnlijk bij het vullen van de tanks is meegekomen.

Kolibri is een bijzonder schip, we hebben in de afgelopen jaren al op heel wat schepen gevaren en ook flink wat schepen bezichtigd maar zo’n Amel Super Maramu is toch wel een buitenbeentje. Wij zien continue kleine en grotere handigheden. En deze variëren van een handig geplaatst afwateringsgootje tot een haakje aan het plafond waar je eenvoudig de luiken van de banken mee open kunt houden. (Natuurlijk hadden we ons al -tig keren afgevraagd waarom er op zo’n rare plaats een haakje zit). Wij vinden het erg leuk om dit soort slimmigheidjes te ontdekken, en volgens meer ervaren Amel eigenaren blijven we ons in de komende jaren nog wel verbazen. Als voorbeeld: toen we vanmiddag de kleine kuiptafel gingen installeren kwamen we erachter dat er een keurig RVS busje in de kuipvloer zit om de poot van deze tafel te borgen en dat de tafel op een eenvoudige en snelle manier aan de stoel van de stuurstand te monteren is. En met een handig bandje zet je de tafel zo vast dat je nog steeds de vloer van de cockpit omhoog kunt doen om bij het motorruim te komen. Vandaag ook een nog verdere uitleg van de meeste elektrische systemen aan boord gehad van de vorige eigenaar. Op zich spreekt alles voor zichzelf, weliswaar in het Frans maar toch wel duidelijk. Het is wel wennen dat er diverse schakel- en zekeringspanelen door de hele boot zitten en niet centraal bij de navigatiehoek. De schakelaars en zekeringsautomaten zitten altijd dicht bij de verbruikers. Dus met logisch nadenken vindt je ze altijd.

Een lief berichtje van dochter Marjolein en zoon Maarten voor Moederdag gekregen 😉
Rustig opgestaan en ontbeten en wederom op weg naar Karlovasi, naar de Kolibri. Vannacht is de wind flink aangetrokken tot ruim 20 knopen en we zien aan de noordkant van het eiland flinke golven op de kust beuken, een prachtig gezicht met al die verschillende kleuren turquoise. Een strandje bezoeken zit er niet in.
Vandaag willen we het poetsen van het RVS afmaken, je ziet het schip enorm opknappen. Zoon Julian zei tegen ons: ‘ben je een boot van een ander aan het poetsen?’ Hij heeft gelijk maar het helpt ons om de boot echt goed in beeld te krijgen, als je bezig bent zie je alle kleine beschadigingen. Daarnaast vinden we het fijn om bezig te zijn, we zijn hier tenslotte om een boot te kopen.
We hebben ook nog in de watertank gekeken maar die ziet er goed uit, we hebben toch maar wat foto’s ter controle aan de deskundige uit Amerika (Bill Rouse) gestuurd.
We ontdekten gisteren dat de noordelijke en zuidelijke eilanden in de Egeïsche Zee bijna Covid vrij zijn en je dus geen PCR test hoeft te hebben voor de terugreis en je niet meer in quarantaine hoeft bij thuiskomst. Dat scheelt weer een heel gedoe!
Plan is nu als volgt: morgen gaat de boot het water in en maken we een seatrial met de eigenaar naar Pythagoreio. Als we geen gebreken tegenkomen onderweg tekenen we de volgende dag voor de koop van de Kolibri (yes!). Daarna varen we in 2 á 3 dagen terug naar Karlovasi waar de boot weer op de kant gaat tot de zomer. In de tussentijd heeft de werfeigenaar dan voldoende tijd om alle klussen uit te voeren. Op ons wensenlijstje staan 2 grote zonnepanelen die dmv een frame op de arch/davids worden vastgemaakt. Hierbij hoort ook een MPPT-regelaar die ervoor zorgt dat de stroom die van de zonnepanelen komt zo efficiënt mogelijk naar de batterijen gaat.

Op vrijdag vliegen we om 9.50 uur lokale tijd terug naar huis met een tussenstop van 2,5 uur op Athene. We komen om 15.45 uur aan op Schiphol waar Maarten ons hopelijk weer ophaalt (haha…).
Wat een belevenis is deze reis…we duimen nog steeds voor een goede afloop en dat we de nieuwe eigenaren worden van Kolibri…

23.12 uur De eigenaar is akkoord gegaan met de financiële afwikkeling die wij voorgesteld hebben! Dat was een flinke horde die we nog moesten nemen. Morgen de proefvaart en dan kunnen we morgenavond de papieren ondertekenen!!!

We hadden een hele leuke avond met een Duits stel wat we al eerder bij de koffie hadden ontmoet. Zij zijn 6 jaar geleden met werken gestopt en zijn 6 maanden van het jaar in deze regionen te vinden met hun boot. Ze nodigden ons uit om bij hen aan tafel (bij een restaurantje) wat te komen drinken en we waren net voor de avondklok binnen. Leuk om op deze manier mensen te ontmoeten en hun verhalen te horen. De gemeenschappelijke deler: boot helpt om contact te leggen, dat hebben we wel gemerkt!